Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ, ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΩΝ ΛΟΓΙΚΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

του Ντάντε Μπαροντίνι

Πηγή: http://contropiano.org/editoriale/2017/12/18/poterealpopolo-la-passione-delle-cose-ragionevoli-098860
Μετάφραση - Εισαγωγή: Ειρήνη Γαϊτάνου
Αυτές τις μέρες συγκροτήθηκε στην Ιταλία μια πρωτοβουλία ενόψει των επερχόμενων εκλογών, αλλά με ορίζοντα που ξεπερνά κατά πολύ το εκλογικό πεδίο. Με

πρωτοβουλία της συλλογικότητας «Je so’ pazzo» ["Είμαι τρελός"] της Νάπολης, συγκλήθηκε μια συνέλευση των κινημάτων και της μη-οργανωμένης Αριστεράς στη Ρώμη, την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου, με πολύ μεγάλη συμμετοχή ανένταχτων αγωνιστών και συλλογικοτήτων. Στόχος είναι η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, ενός δικτύου των κινημάτων και των κατά τόπων αντιστάσεων, με κεντρικό σύνθημα "Η Εξουσία στο Λαό". Το Potere al Popolo διεκδικεί να αποτελέσει ένα μέτωπο του πάθους και της λογικής, του ενθουσιασμού και της συγκεκριμένης ανάλυσης. Μπροστά στο νέο έτος, και παρακολουθώντας με εξαιρετικό ενδιαφέρον τις εξελίξεις στη γειτονική μας Ιταλία, ας αποτελέσει η πρωτοβουλία αυτή ένα παράδειγμα για τις δικές μας αποφάσεις της Πρωτοχρονιάς.




Όπως είπαν εισηγητικά οι εκπρόσωποι του «Je so’ pazzo»: "Η μάχη έχει αρχίσει, και θα είναι δύσκολη: για να κερδίσουν οι λαοί, και ταυτοχρόνως να αντισταθούμε στις επιθέσεις των εχθρών μας, θα χρειαστεί ταπεινότητα, πολλή νοημοσύνη, πολλή υπομονή. Πολλή αποφασιστικότητα. Θα χρειαστεί επίσης πολλή ενότητα, η δυνατότητα να βρούμε κοινά σημεία και να αντιμετωπίσουμε από κοινού τις δυσκολίες. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά εμείς είμαστε τρελοί και είμαστε πεπεισμένοι ότι μπορούμε να το κάνουμε!"


Ακολουθεί η μετάφραση του κειμένου του Ντάντε Μπαροντίνι. Στο τέλος του κειμένου, δίνονται κάποιες πηγές με ενδιαφέροντα κείμενα στα ελληνικά για τις εξελίξεις στην Ιταλία, καθώς και η επίσημη σελίδα του Potere al Popolo, με το μανιφέστο του στα αγγλικά.

Η πραγματικότητα έχει διαλύσει πολλές από τις ανησυχίες που εκφράστηκαν στο προηγούμενο κύριο άρθρο μας. Την Κυριακή σ.1, στο Teatro Ambra Jovinelli στη Ρώμη, ο νεκρός δεν μπόρεσε να αρπάξει τον ζωντανό. Θα προσπαθήσει να το κάνει πάλι, αλλά θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να τα καταφέρει.

Η συνέλευση της Ρώμης που πυροδότησε τελικά το #poterealpopolo [η εξουσία στο λαό] ως μια ριζοσπαστική, ανταγωνιστική, παθιασμένη και λογική εκλογική λίστα, αποτελεί μια ξεκάθαρη ασυνέχεια και, ελπίζουμε, μη αναστρέψιμη από την “αριστερά”, τις πρακτικές της ενός μικρού καμποτάζ, την κλίση της προς μια κατεύθυνση που δεν σχετίζεται με την κοινωνία. Μια πραγματική γενετική μετάλλαξη, αλλά αυτή τη φορά πρόκειται για μια μετάλλαξη σωτήρια και αναγεννητική.

Καλό είναι να προσδιορίσουμε τι εννοούμε μιλώντας για τον νεκρό. Είπαμε αμέσως ότι “ο νεκρός” είναι μια λογική, όχι ένα συγκεκριμένο άτομο ή οργάνωση. Το διανοητικό “εγχειρίδιο Cencelli” σ.2, που ρύθμιζε μέχρι τώρα τις εσωτερικές σχέσεις των οργανώσεων ή μεταξύ αυτών, είναι σίγουρα νεκρό, τόσο εξαιτίας των αναρίθμητων και όλο και πιο απελπιστικών εκλογικών εξετάσεων, όσο και στην καθημερινή πολιτική ζωή. Μια νοοτροπία που δεν μπορεί να διαλυθεί ως κατάρα μόνο από τους εκλογολάγνους, αλλά πρέπει να γίνει το ίδιο και στις ανταγωνιστικές περιοχές.

Δεν βλέπουμε καμία διαφορά γιατί αυτές και άλλες, άπειρες τροπικότητες της (φερόμενης) αυτο-επιβεβαίωσης των ξεχωριστών ομάδων φέρουν ως κοινή μια ιδεολογία (ασυνείδητη), και επιβλαβή αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα αυτά είναι πολύ πιο εύκολο να τα διαπιστώσει κανείς – οργανωτικός κατακερματισμός και ακύρωση της παρουσίας μέσα στην τάξη, μέσα στο λαό, στην κοινωνική ζωή της χώρας – αλλά είναι η συνέπεια μιας απαράλλακτης, ισχυρά “ατομικιστικής” νοοτροπίας. Φυσικά, υπάρχουν εκείνοι που απέρριψαν το άγχος για τις καρέκλες και εκείνοι που δίνουν έμφαση στη “διαφορετικότητα”, αλλά η ρίζα είναι η ίδια. Το αποτέλεσμα, επίσης.

Όλα αυτά και περισσότερα είναι ο νεκρός που η συνέλευση της Κυριακής έκλεισε στη σοφίτα, ελπίζουμε για πάντα. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι όποιος είχε μια καρέκλα να διατηρήσει, κρατήθηκε μακριά από την υπόθεση αυτή.

Ο ζωντανός είναι η ανάγκη να δημιουργηθεί μια πραγματική ενότητα, βασιζόμενη σε κοινά συμφέροντα και αξίες, ξεκινώντας από πραγματικούς αγώνες. Αγώνες που αυτή τη στιγμή είναι λίγοι, περιορισμένοι, συγκεκριμένοι και αντιφατικοί, απομονωμένοι και συχνά ποινικοποιημένοι. Αλλά είναι επίσης ο μοναδικός και ζωντανός πόρος από τον οποίο μπορούμε να ξεκινήσουμε.

Για να βγούμε από την παθητικότητα και τον πολιτικό κατακερματισμό, δεν ήταν αναγκαίο να φέρουμε μαζί τους “ηγέτες” των υπαρχόντων σχηματισμών και να κατασκευάσουμε μια μικρή λίστα “κοινών θέσεων”. Χρησιμοποιήθηκε ένα “τρελό χτύπημα”, ένα πιάσιμο από τα μαλλιά και η αναταραχή της κινούμενης άμμου – σαν ένα νέο σύνδρομο Μινχάουζεν σ.3 - το οποίο έβαλε στο επίκεντρο, στο προσκήνιο, αυτό που ήταν στο περιθώριο και στο παρασκήνιο. Δηλαδή την ανάγκη για εργασία, μισθό, σπίτι, κοινωνικότητα, πρόνοια, υγεία, εκπαίδευση, πληροφορία, λαϊκή κυριαρχία πάνω σε αποφάσεις που επηρεάζουν τους ανθρώπους. Και επομένως, συνομιλητές και συνομιλήτριες του είναι οι πρωταγωνιστές/τριες των συγκρούσεων γύρω από αυτές τις ανάγκες, τα κοινωνικά τμήματα που εμπλέκονται άμεσα.

Αν θέσει κανείς τα κοινωνικά συμφέροντα στο επίκεντρο, η ενότητα προκύπτει σχεδόν από τη δύναμη των πραγμάτων. Επειδή πρέπει να επιλύσεις παρόμοια προβλήματα, ή ακόμα και ταυτόσημα, και ακούς εκείνους/ες που έχουν να προτείνουν μια λύση, όχι εκείνους που έχουν ένα μικρό μάθημα να διδάξουν ή ένα εγώ να επιδείξουν. Το αντίθετο, εν συντομία, από αυτό που συμβαίνει από τη λυπηρή εποχή του Μπερτινότι, κατά την οποία επικρατούσε η αρχή ότι “καθένας λέει το δικό του”. Είναι η στιγμή του υγιέστατου “αυτός που δεν ερευνά, δεν έχει δικαίωμα να μιλήσει”, που μπορεί επίσης να μεταφραστεί ως “αν δεν έχεις τίποτα να πεις που να μας βοηθά να προχωρήσουμε μπροστά, ησύχασε και άκου”.

Χωρίς καν να ειπωθεί, αυτή είναι η διαφορά που ένιωθαν όλοι και όλες στη χθεσινή συνέλευση και εκείνη του Ιταλικού θεάτρου: σχεδόν όλες οι παρεμβάσεις, χτες, ήταν “στην ουσία”, συνδέοντας τοπικούς ή κλαδικούς αγώνες και το πολιτικό πλαίσιο, τον κύριο εχθρό, τις λύσεις που πρέπει να βρεθούν, τις ενότητες που πρέπει να εδραιωθούν.

Πρόκειται για μια ακόμα ένδειξη της σοβαρότητας με την οποία έχει εκληφθεί το διακύβευμα. Ξεκινώντας από την διαύγεια με την οποία όλοι και όλες – μηδενός εξαιρουμένου – ήρθαν στο προσκήνιο ώστε να οικοδομήσουν ένα μονοπάτι που υπερβαίνει κατά πολύ τις εκλογικές προθεσμίες. Όλοι οι πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες γνωρίζουν πολύ καλά ότι η απλή παρουσία στο Κοινοβούλιο, με μια, πιθανόν, μικρή ομάδα εκλεγμένων αντιπροσώπων, δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, πρακτικά ένα τίποτα στην εποχή του “αυτόματου πιλότου” με κατευθύνσεις από τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη. Αλλά γνωρίζουν εξίσου καλά ότι μόνο η αναγκαία δέσμευση χτίζει δεσμούς, σχέσεις, αμοιβαία εμπιστοσύνη, σχέσεις με το κοινωνικό μας μπλοκ: δεσμούς που ξεπερνούν κατά πολύ τις ατομικές διαμάχες (εκείνοι/ες που αγωνίζονται στο εργοστάσιο μπορεί να μην έχουν τα ίδια προβλήματα με τα σπίτια, και αντίστροφα, εκείνοι/ες που αγωνίζονται στην εργασία έχουν επίσης διαφορετικές ανάγκες μεταξύ τους, διαφορετικές ο ένας από την άλλη). Με μια λέξη, οικοδομούνται η πολιτική εκπροσώπηση και το κοινωνικό μπλοκ.

Αυτός είναι βασικά ο κύριος στόχος, που υπερβαίνει κατά πολύ την απλή εκλογική εκπροσώπηση, τόσο ως προθεσμία όσο και ως αποτέλεσμα προς επίτευξη. Αρκεί να σκεφτούμε το γεγονός ότι οι πιο μαχητικοί κοινωνικοί τομείς (διοικητικοί εργαζόμενοι/ες, εργάτες, πρόσφυγες) δεν μπορούν να ψηφίσουν γιατί είναι ξένοι/ες. Το όμορφο γεγονός της 16ης Δεκεμβρίου μας έχει φέρει πίσω όλη την πολυπλοκότητα του κοινωνικού μας μπλοκ τον 21ο αιώνα.

Για να επιτευχθεί το αποτέλεσμα, ήταν αναγκαίο να τεθεί σε λειτουργία το πάθος και η λογική, ο ενθουσιασμός και η συγκεκριμένη ανάλυση, το κεφάλι ψηλά στη σύγκρουση και η αναγνώριση του εχθρού. Και η πρώτη εμφάνιση ήταν εμφανής, ευαίσθητη, εντυπωσιακή, από τον χαιρετισμό που απηύθυνε ο εκπρόσωπος του λαού της Παλαιστίνης μέχρι τα συμπεράσματα που ανέπτυξε η Βαϊόλα.

Όχι παραδόξως, ακριβώς οι συγκεκριμένες εμπειρίες του αγώνα έφεραν διαύγεια στο επίπεδο της λογικής ανάλυσης. Το φάντασμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που κάποιος προσπάθησε να ντύσει με τον ρόλο της “ιδεολογικής κατηγορίας”, απέκτησε υλικότητα ως ο κύριος εχθρός – μαζί με το ΝΑΤΟ – στα λόγια εκείνων που αγωνίζονται για να καλωσορίσουν τους μετανάστες στη Λαμπεντούζα και βλέπουν να μορφοποιείται, επίσης με υλικό τρόπο, στον “Ευρωπαϊκό στρατό”. Και το ίδιο συνέβη χάρη στην άμεση μαρτυρία εκείνων που κάθονται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ή από εκείνους, όπως η La France insoumise σ.4, με δύναμη της τάξης του 20%, που φτιάχθηκε πριν μερικούς μήνες, που υπόσχονται μια καμπάνια σε επίπεδο ηπείρου ενάντια στην ΕΕ στις εκλογές του 2019.

Επιπλέον, κάθε κοινωνική ανάγκη, από τα χαλυβουργεία του Τέρνι (που πρέπει να κλείσουν καθώς η εταιρεία Thyssen δεν ενδιαφέρεται πλέον και οι “ευρωπαϊκοί κανόνες” απαγορεύουν την εθνικοποίηση) μέχρι την κοινωνική κατοικία (που αφήνεται στο έρμαιο της “αγοράς”), από την ελαστική εργασία μέχρι την επέκταση της ηλικίας συνταξιοδότησης (με μείωση του μηνιαίου επιδόματος!), από το νηπιαγωγείο μέχρι την επιστημονική έρευνα κλπ. - συγκρούεται με ένα “νομοθετικό” πλαίσιο που έρχεται από τις Βρυξέλλες και ρυθμίζει μέχρι και την τελευταία κοινωνική ύφεση.

Ακόμα και σε αυτό το αποφασιστικό σημείο, εν συντομία, ο νεκρός δεν μπόρεσε να αρπάξει τον ζωντανό και να τον πνίξει.

Το #Poterealpopolo ξεκινάει με το σωστό πόδι, τον ενθουσιασμό που είχε εξαφανιστεί, με τη διαύγεια που δεν μπορούσε πλέον να βρεθεί, με “αντιπροσώπους” πραγματικούς και ζωντανούς, μιας τάξης που είναι σαστισμένη αλλά είναι ακόμα ικανή να αντιστέκεται. Το καθήκον είναι να δράσσουμε έτσι ώστε αυτή η αντίσταση, που σήμερα είναι κυρίως τοπική, να επιστρέψει ώστε να γίνει γενική. Αυτό είναι πολιτικό.

Για το λόγο αυτό, πρέπει να δεχτούμε την πρόκληση, και να νικήσουμε.

Ενδιαφέροντα κείμενα (στα ελληνικά):

http://jesopazzo.org/index.php/list-all-categories/2-uncategorised/370-e-ora-tutto-il-potere-al-popolo-greek-version

http://jesopazzo.org/index.php/blog/274-greek

Ιταλία: «Εξουσία στον Λαό»


Ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία ενόψει εκλογών του Γιώργου Πατέλη Την άνοιξη του 2018 οι Ιταλοί θα κληθούν στις κάλπες για την εκλογή του νέου κοινοβουλίου. Ανάμεσα στα ερείπια της Αριστεράς, το Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, φιλοδοξεί να μπει σφήνα μία κίνηση για τη συγκρότηση ψηφοδελτίων με την ονομασία «Εξουσία στο λαό» … Συνεχίστε να διαβάζετε το Ιταλία: «Εξουσία στον Λαό».

Manifesto

Potere al Popolo