Αναγνώριση της Ιερουσαλήμ: Πρελούδιο αντιδραστικών σχεδίων

Πάνος Πέτρου

Η αναγνώριση από την αμερικανική κυβέρνηση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ αποτελεί μια κίνηση άνευ προηγουμένου (εξαιρώντας τη θλιβερή εξαίρεση του Αλ. Τσίπρα που προ μηνών είχε γράψει σε βιβλίο επισκεπτών του Ισραήλ ευτυχής που επισκέπτεται την «ιστορική σας πρωτεύουσα»).
Το στά­τους της Ιε­ρου­σα­λήμ για ιστο­ρι­κούς, ηθι­κούς, θρη­σκευ­τι­κούς λό­γους ήταν πά­ντο­τε εξαι­ρε­τι­κά ευαί­σθη­το ζή­τη­μα. Δεν είναι τυ­χαίο ότι από το 1947, όταν δι­νό­ταν το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος της ιστο­ρι­κής Πα­λαι­στί­νης στους σιω­νι­στές εποί­κους, οι Με­γά­λες Δυ­νά­μεις πρό­τει­ναν «ει­δι­κό στά­τους» για την Ιε­ρου­σα­λήμ, για να εξευ­με­νί­σουν στοι­χειω­δώς τον αρα­βι­κό και μου­σουλ­μα­νι­κό κόσμο. Δεν είναι τυ­χαίο ότι η «προ­σάρ­τη­σή» της από το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ δεν ανα­γνω­ρί­στη­κε ποτέ από τις δυ­τι­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές πρω­τεύ­ου­σες. Δεν είναι τυ­χαίο ότι ενώ το αμε­ρι­κα­νι­κό Κο­γκρέ­σο από το 1995 έχει δώσει το πρά­σι­νο φως για ανα­γνώ­ρι­ση της Ιε­ρου­σα­λήμ ως πρω­τεύ­ου­σα του Ισ­ρα­ήλ, φρό­ντι­σε να δώσει στην εκτε­λε­στι­κή εξου­σία την επι­λο­γή να μην ενερ­γο­ποι­ή­σει την από­φα­ση «αν κρί­νει ότι υπάρ­χουν λόγοι ασφα­λεί­ας» και ότι όλοι οι Αμε­ρι­κα­νοί πρό­ε­δροι έκτο­τε είχαν επι­κα­λε­στεί τέ­τοιους λό­γους για να μην προ­χω­ρή­σουν στην αδια­νό­η­τη κί­νη­ση.

Η κί­νη­ση Τραμπ απο­τε­λεί μια θη­ριώ­δη τομή σε σχέση με τις πα­γιω­μέ­νες τα­κτι­κές του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού αλλά και γε­νι­κό­τε­ρα της «Διε­θνούς Κοι­νό­τη­τας» στο πώς χει­ρί­ζε­ται το πα­λαι­στι­νια­κό. Το κά­νουν σαφές και οι επι­κρί­σεις μέσα στο ίδιο το αμε­ρι­κα­νι­κό κρά­τος από κο­ρυ­φαί­ους αξιω­μα­τού­χους, η απο­στα­σιο­ποί­η­ση της ΕΕ από τη γραμ­μή της Ουά­σινγ­κτον, η σύ­νο­δος των μου­σουλ­μα­νι­κών κρα­τών που κα­τήγ­γει­λε την από­φα­ση Τραμπ, η υπο­χρέ­ω­ση του ίδιου του Μαχ­μούντ Αμπάς, του «αν­θρώ­που της Ουά­σινγ­κτον» στα πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη να πει ότι οι ΗΠΑ έχα­σαν το δι­καί­ω­μα να απο­τε­λούν «δί­καιο» συμ­μέ­το­χο στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις και την ει­ρη­νευ­τι­κή δια­δι­κα­σία (όχι ότι υπήρ­ξαν ποτέ, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζή­τη­μα). Όλοι αυτοί δεν έχουν κά­ποιο ει­λι­κρι­νές εν­δια­φέ­ρον για τον πα­λαι­στι­νια­κό λαό, οπότε οι αντι­δρά­σεις τους δεί­χνουν φόβο απέ­να­ντι σε μια «νέα τα­κτι­κή» που βγαί­νει εκτός των συ­νη­θι­σμέ­νων (διαιώ­νι­ση της «ει­ρη­νευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας» ως φύλλο συκής, κού­φιες υπο­σχέ­σεις και συμ­βο­λι­κές-φρα­στι­κές πα­ρα­χω­ρή­σεις στους Πα­λαι­στί­νιους για λό­γους δη­μό­σιας ει­κό­νας, και κά­ποιες «κόκ­κι­νες γραμ­μές» υπό το φόβο ανε­ξέ­λεγ­κτων εκρή­ξε­ων στην πε­ριο­χή).

Τι ση­μαί­νει λοι­πόν η ανα­γνώ­ρι­ση της Ιε­ρου­σα­λήμ; Απο­κλεί­ο­ντας το σε­νά­ριο μιας απλής «απο­κο­τιάς» του Τραμπ (δε λει­τουρ­γεί έτσι ο ισχυ­ρό­τε­ρος ιμπε­ρια­λι­σμός του πλα­νή­τη), πρέ­πει να δούμε για τί ακρι­βώς αλ­λα­γή τα­κτι­κής προϊ­δε­ά­ζει αυτή η απί­στευ­τη ενέρ­γεια.

Το γε­νι­κό­τε­ρο σχέ­διο της Ουά­σινγ­κτον για τη Μέση Ανα­το­λή είναι γνω­στό. Ο Τραμπ έχει την ίδια αγω­νία με τον Ομπά­μα να «στρα­φεί στον Ει­ρη­νι­κό», όπου θα δοθεί η με­γά­λη μάχη με την Κίνα. Έχει την ίδια ανά­γκη «να κλεί­σει εκ­κρε­μό­τη­τες» στη Μέση Ανα­το­λή, για να μπο­ρέ­σει να ολο­κλη­ρω­θεί η στρο­φή χωρίς πε­ρι­σπα­σμούς. Ο Ομπά­μα το επι­χεί­ρη­σε «κα­θο­δη­γώ­ντας από το πίσω κά­θι­σμα» και επι­διώ­κο­ντας ένα δύ­σκο­λο παι­χνί­δι εξι­σορ­ρο­πή­σε­ων ανά­με­σα στις πε­ρι­φε­ρεια­κές δυ­νά­μεις. Στο τέλος της 8ε­τί­ας του, ο απο­λο­γι­σμός κρί­θη­κε αρ­νη­τι­κός (δεν ήταν άλ­λω­στε μόνο ο Τραμπ, αλλά και η Χί­λα­ρι που διεκ­δι­κού­σε το χρί­σμα πάνω σε αυτήν τη βάση, της κρι­τι­κής στην «ατολ­μία» Ομπά­μα και της πιο απο­φα­σι­στι­κής υπε­ρά­σπι­σης των αμε­ρι­κα­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων), κυ­ρί­ως λόγω της ενί­σχυ­σης του Ιράν που κυ­ριαρ­χεί από­λυ­τα πλέον σε Ιράκ-Συ­ρία, μέσω της Χεζ­μπο­λά έχει «πόδι» στην κυ­βέρ­νη­ση του Λι­βά­νου, ενώ βλέ­πει ένα φι­λι­κό προς την Τε­χε­ρά­νη αντάρ­τι­κο να αντέ­χει στην Υε­μέ­νη -στα σύ­νο­ρα με τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία. Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έχει φέρει πάρα πολύ κοντά τον άξονα ΗΠΑ-Ισ­ρα­ήλ-Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, με κοινό στόχο την απο­φα­σι­στι­κή ανα­χαί­τι­ση του Ιράν. Αυτό ήταν πάγια θέση του Ισ­ρα­ήλ, απο­τε­λεί εμ­μο­νή του κύ­κλου Τραμπ και είναι η μέ­γι­στη προ­τε­ραιό­τη­τα του τα­χύ­τα­τα ανερ­χό­με­νου φι­λό­δο­ξου πρί­γκι­πα Μο­χά­μεντ Μπιν Σαλ­μάν που δια­μορ­φώ­νει τη στρα­τη­γι­κή της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας. Το πα­λαι­στι­νια­κό απο­τε­λεί το μόνο εμπό­διο για να εγκα­τα­λει­φθεί κάθε πρό­σχη­μα και να επι­ση­μο­ποι­η­θεί ο γάμος Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας-Ισ­ρα­ήλ.

Ως εδώ η στρα­τη­γι­κή είναι σαφής. Μόνο που στην ίδια στρα­τη­γι­κή λο­γο­δο­τού­σαν και οι πα­λιό­τε­ροι χει­ρι­σμοί, της «ει­ρη­νευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας» κ.ο.κ. Φαι­νο­με­νι­κά η ενέρ­γεια Τραμπ τορ­πι­λί­ζει αυτόν το σχε­δια­σμό, βά­ζο­ντας φωτιά στην πε­ριο­χή. Οι προ­σω­πι­κοί-οι­κο­γε­νεια­κοί δε­σμοί με τα επι­χει­ρη­μα­τι­κά λόμπι των εποι­κι­στών, οι πο­λι­τι­κοί δε­σμοί με ένα δεξιό «χρι­στια­νο-σιω­νι­στι­κό» ρεύμα, φω­τί­ζουν την επι­λο­γή, αλλά δεν αρ­κούν. Μια τέ­τοια ενέρ­γεια που υπερ­βαί­νει τα εσκαμ­μέ­να σί­γου­ρα έχει την έγκρι­ση τμή­μα­τος έστω του αμε­ρι­κα­νι­κού βα­θέ­ως κρά­τους και εντάσ­σε­ται σε ευ­ρύ­τε­ρα σχέ­δια και υπο­λο­γι­σμούς.

Εδώ πρέ­πει να θυ­μη­θού­με μια προ­ε­κλο­γι­κή υπό­σχε­ση του Τραμπ (για την υλο­ποί­η­ση της οποί­ας ερ­γά­ζε­ται εντα­τι­κά ο γα­μπρός του εδώ και μήνες): για το «Ultimate Deal», που με­τα­φρά­ζε­ται και ως «η από­λυ­τη συμ­φω­νία» (δη­λα­δή η πιο πε­τυ­χη­μέ­νη) και ως «η τε­λι­κή συμ­φω­νία» (δη­λα­δή «είτε την δέ­χε­στε είτε τέλος»).

Είναι πι­θα­νό η Ουά­σινγ­κτον να εκτί­μη­σε το διε­θνή συ­σχε­τι­σμό (σάπια αρα­βι­κά κα­θε­στώ­τα, αδύ­να­μο κί­νη­μα στο δρόμο, απο­μο­νω­μέ­νη πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση κ.ο.κ.) και να έκρι­νε ότι ο ανοι­χτός φι­λο-ισ­ραη­λι­νός τσα­μπου­κάς μπο­ρεί να πε­τύ­χει μια τε­λι­κή, αντι­δρα­στι­κή λύση. Μι­λώ­ντας για το «Ultimate Deal», λίγο καιρό πριν ο Μπιν Σαλ­μάν (που είναι σε στενή επαφή με τις ΗΠΑ) κά­λε­σε τον Αμπάς στο Ριάντ, όπου σύμ­φω­να με τα ρε­πορ­τάζ, τον πίεσε να δε­χτεί μια λύση «που κα­νέ­νας Πα­λαι­στί­νιος ηγέ­της δεν θα μπο­ρού­σε να απο­δε­χτεί». Στα ΜΜΕ εμ­φα­νί­στη­καν διά­φο­ρες εκ­δο­χές, όλες εξί­σου ανα­τρι­χια­στι­κές: «ηθική» μόνο ανα­γνώ­ρι­ση πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους, ίδρυ­ση πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους μόνο στη Γάζα (με την προ­σθή­κη τμή­μα­τος της Χερ­σο­νή­σου του Σινά) και πα­ρά­δω­ση όλων των υπό­λοι­πων εδα­φών, ίδρυ­ση «κρά­τους» χωρίς εδα­φι­κή συ­νέ­χεια, χωρίς στρα­τό, χωρίς την ανα­το­λι­κή Ιε­ρου­σα­λήμ για πρω­τεύ­ου­σα. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, ανε­ξαρ­τή­τως μορ­φής, προ­βλέ­πε­ται η συ­νέ­χεια/νο­μι­μο­ποί­η­ση της κα­το­χής στη Δυ­τι­κή Όχθη, καμιά αντι­στρο­φή των εποι­κι­σμών, ακύ­ρω­ση του δι­καιώ­μα­τος επι­στρο­φής των Πα­λαι­στι­νί­ων προ­σφύ­γων.

Η ση­με­ρι­νή επί­δει­ξη πυγ­μής δύο σε­νά­ρια δεί­χνει να προ­ε­τοι­μά­ζει: α) Μια άθλια συμ­φω­νία, η οποία θα πα­ρου­σια­στεί ως «η κα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή εναλ­λα­κτι­κή» μετά τις ση­με­ρι­νές απει­λές για τα χει­ρό­τε­ρα. β) Την επι­βο­λή της χει­ρό­τε­ρης δυ­να­τής συμ­φω­νί­ας, που θα ολο­κλη­ρώ­νει ου­σια­στι­κά την απαλ­λο­τρί­ω­ση της ιστο­ρι­κής Πα­λαι­στί­νης από το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, αφού με­τρη­θούν (στο πεδίο της πραγ­μα­τι­κής μάχης και όχι σε φρα­στι­κό) οι αντι­στά­σεις.

Για τέ­τοια εφιαλ­τι­κά σε­νά­ρια προει­δο­ποιεί η κί­νη­ση του Τραμπ. Φαι­νο­με­νι­κά, είναι μόνο μια «δια­κή­ρυ­ξη». Η πρα­κτι­κή υλο­ποί­η­ση (με­τα­φο­ρά της πρε­σβεί­ας) θέλει χρόνο και πρα­κτι­κά δεν έχει άμεσο αντί­κτυ­πο στα πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη. Όμως πο­λι­τι­κά, έχει τε­ρά­στιο βάρος, δί­νο­ντας το «πρά­σι­νο φως» σε εξε­λί­ξεις. Αξί­ζει να θυ­μό­μα­στε, 100 χρό­νια μετά, ότι και η Δια­κή­ρυ­ξη Μπαλ­φούρ ήταν απλώς μια «δια­κή­ρυ­ξη» προ­θέ­σε­ων. Αλλά απο­τέ­λε­σε το «πρά­σι­νο φως» για όσα εγκλή­μα­τα έγι­ναν τις επό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες...

Η υλο­ποί­η­ση όποιας εκ­δο­χής -είτε πρό­κλη­ση σύ­γκρου­σης για να τσα­κι­στούν οι αντι­στά­σεις, είτε επι­βο­λή λύσης λόγω αδύ­να­μων αντι­δρά­σε­ων- προει­δο­ποιεί για με­γά­λες εκρή­ξεις: Στην πρώτη πε­ρί­πτω­ση, ο άξο­νας ΗΠΑ-Ισ­ρα­ήλ-Σα­ου­δι­κή Αρα­βία φλερ­τά­ρει με έναν γε­νι­κευ­μέ­νο πό­λε­μο. Στη δεύ­τε­ρη, θα πρέ­πει να ολο­κλη­ρω­θεί ένα σχέ­διο σα­ρω­τι­κής εθνο­κά­θαρ­σης, ή σκλη­ρού απαρτ­χάιντ που θα γε­νι­κευ­θεί και θα «νο­μι­μο­ποι­η­θεί» σχε­δόν σε όλη την ιστο­ρι­κή Πα­λαι­στί­νη.

Είναι εφιαλ­τι­κά σε­νά­ρια που πρέ­πει να απο­τρα­πούν. Είναι επί­σης σε­νά­ρια που ακόμα κι αν δια­φη­μι­στούν ως «ορι­στι­κή λύση», δεν θα είναι. Οι εκτι­μή­σεις του διε­θνούς συ­σχε­τι­σμού ίσως απο­δει­χθούν λάθος. Ενώ όπως λένε εύ­στο­χα για τους Πα­λαι­στί­νιους, «to exist is to resist» (με το να υπάρ­χεις, αντι­στέ­κε­σαι)...


Ιντι­φά­ντα

Με την εί­δη­ση της πρό­κλη­σης Τραμπ, ξέ­σπα­σαν δια­δη­λώ­σεις στη Γάζα, τη Δυ­τι­κή Όχθη, την ίδια την Ιε­ρου­σα­λήμ. Επα­νήλ­θε η γνώ­ρι­μη ει­κό­να των νε­α­ρών Πα­λαι­στι­νί­ων να αντι­με­τω­πί­ζουν με πέ­τρες τους «αστα­κούς» των Ισ­ραη­λι­νών δυ­νά­με­ων κα­το­χής, που ήδη έχουν δο­λο­φο­νή­σει αρ­κε­τούς δια­δη­λω­τές. Αυτή η ει­κό­να, σε συν­δυα­σμό με τις εκ­κλή­σεις όλων των πα­λαι­στι­νια­κών κομ­μά­των και ορ­γα­νώ­σε­ων, έχουν επα­να­φέ­ρει ένα «φά­ντα­σμα» στην διε­θνή αρ­θρο­γρα­φία: Την Ιντι­φά­ντα.

Οι ανα­σταλ­τι­κοί πα­ρά­γο­ντες για μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη είναι πολ­λοί. Όμως με­ρι­κές φορές είναι ακρι­βώς αυτό το «αρ­νη­τι­κό τοπίο» που οδη­γεί στο ξέ­σπα­σμα. Έτυχε τα ση­με­ρι­νά γε­γο­νό­τα να εξε­λίσ­σο­νται πάνω στη συ­μπλή­ρω­ση 30 χρό­νων από το ξέ­σπα­σμα της Πρώ­της Ιντι­φά­ντα. Η τότε ει­κό­να που πε­ρι­γρά­φουν οι πρω­τα­γω­νι­στές της είναι εν­δει­κτι­κή: Η PLO (Ορ­γα­νώ­ση για την Απε­λευ­θέ­ρω­ση της Πα­λαι­στί­νης) του Γιά­σερ Αρα­φάτ ήταν εξό­ρι­στη. Τα αρα­βι­κά κα­θε­στώ­τα αδια­φο­ρού­σαν πλή­ρως. Το Ισ­ρα­ήλ εδραί­ω­νε τη θέση του. Οι πρά­ξεις αντί­στα­σης τα προη­γού­με­να χρό­νια ήταν λίγες και σπο­ρα­δι­κές, ενώ οι Πα­λαι­στί­νιοι ένιω­θαν «ξε­χα­σμέ­νοι» από τον πλα­νή­τη.

Σε πεί­σμα αυτής της ει­κό­νας και εξαι­τί­ας αυτής της ει­κό­νας, ξέ­σπα­σε ένας συ­γκλο­νι­στι­κός πο­λυ­ε­τής ξε­ση­κω­μός, με εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες Πα­λαι­στί­νιους να εμπλέ­κο­νται σε άπει­ρες δρά­σεις (πε­τρο­πό­λε­μος, απερ­γί­ες, δια­δη­λώ­σεις, μποϊ­κο­τάζ, αντι­μα­θή­μα­τα κλπ) και να δη­μιουρ­γούν όρ­γα­να συ­ντο­νι­σμού του αγώνα τους, που προ­κά­λε­σαν για χρό­νια φόβο στο Ισ­ρα­ήλ. «Ήταν η μέρα που ξα­να­γεν­νη­θή­κα­με ως Πα­λαι­στί­νιοι» ή «ήταν η πρώτη φορά που δεν πε­ρι­μέ­να­με εντο­λές από την ηγε­σία της PLO» και «νιώ­θα­με ελεύ­θε­ροι» ή «βρί­σκα­με τη θέση μας στην ιστο­ρία» είναι κά­ποιες μόνο από τις πε­ρι­γρα­φές που απο­τυ­πώ­νουν τη ση­μα­σία που είχε αυτή η εξέ­γερ­ση, παρά τη στρα­τιω­τι­κή της ήττα, που κό­στι­σε χι­λιά­δες νε­κρούς, τραυ­μα­τί­ες και φυ­λα­κι­σμέ­νους.

Η Ιντι­φά­ντα -πα­ρό­λο το αν­θρώ­πι­νο κό­στος- δεν θα έχανε στρα­τιω­τι­κά. Δεν συ­νε­τρί­βη ποτέ, απλά «φυλ­λο­ρό­η­σε». Η ήττα της ήταν πο­λι­τι­κή. Αυτό που τότε ισχυ­ρί­ζο­νταν οι πιο ρι­ζο­σπα­στι­κές φωνές, σή­με­ρα είναι αυ­τα­πό­δει­κτο από τις εξε­λί­ξεις των δε­κα­ε­τί­ων που με­σο­λά­βη­σαν: οι Συμ­φω­νί­ες του Όσλο απο­τέ­λε­σαν σο­βα­ρή ήττα για το πα­λαι­στι­νια­κό κί­νη­μα και η Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή κα­τέ­λη­ξε να παί­ζει το ρόλο φρέ­νου/αστυ­νό­μευ­σης της αντί­στα­σης.

Σή­με­ρα το τοπίο (η ει­κό­να της PLO, η στάση των κα­θε­στώ­των, η δύ­να­μη του Ισ­ρα­ήλ, η κα­τά­στα­ση της κοι­νής γνώ­μης) δεί­χνει εξί­σου κα­τα­θλι­πτι­κό με εκεί­νο του Δε­κέμ­βρη του 1987. Η απά­ντη­ση που μπο­ρεί να αλ­λά­ξει την ει­κό­να πα­ρα­μέ­νει η ίδια με εκεί­νη του 1987.

Λίγο καιρό πριν, η ανα­το­λι­κή Ιε­ρου­σα­λήμ έζησε μια «μίνι Ιντι­φά­ντα», που μπό­ρε­σε να οδη­γή­σει το Ισ­ρα­ήλ σε ήττα -με την από­συρ­ση των δρα­κό­ντειων μέ­τρων ασφα­λεί­ας/πρό­σβα­σης στο Τέ­με­νος Αλ Ακσά, μετά από πο­λυ­ή­με­ρες δια­δη­λώ­σεις και συ­γκρού­σεις.

Ίσως πε­ρισ­σό­τε­ρο από κάθε άλλη φορά στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν, ανοί­γει η δυ­να­τό­τη­τα μια νέα Ιντι­φά­ντα να σπά­σει τον ασφυ­κτι­κό «κορσέ» που φό­ρε­σαν στο πα­λαι­στι­νια­κό κί­νη­μα οι ίδιες οι ηγε­σί­ες του. Δεν γνω­ρί­ζου­με αν είναι όντως έτοι­μη να ξε­σπά­σει. Αλλά ξέ­ρου­με ότι είναι πιο ανα­γκαία από ποτέ. Και ότι θα χρεια­στεί όλη την άνευ όρων υπο­στή­ρι­ξή μας..


Συ­νέ­νο­χη η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση - Να τσα­κί­σου­με τη στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χία με το κρά­τος-τρο­μο­κρά­τη

Με την ανα­κοί­νω­ση Τραμπ, ο Αμε­ρι­κα­νο­πα­λαι­στί­νιος αγω­νι­στής Ali Abunimah σχο­λί­α­σε ότι «Η μόνη πραγ­μα­τι­κή ει­ρη­νευ­τι­κή δια­δι­κα­σία είναι το BDS». Πράγ­μα­τι το διε­θνές κί­νη­μα για Μποϊ­κο­τάζ-Από­συρ­ση Επεν­δύ­σε­ων-Κυ­ρώ­σεις, έχει ένα απλό πρό­γραμ­μα που αντι­με­τω­πί­ζει τις βα­σι­κές «πλη­γές» πολύ πιο σο­βα­ρά από οποια­δή­πο­τε δια­πραγ­μά­τευ­ση: Τερ­μα­τι­σμός της κα­το­χής, ίσα δι­καιώ­μα­τα για τους Πα­λαι­στί­νιους που ζουν στο Ισ­ρα­ήλ, δι­καί­ω­μα επι­στρο­φής των προ­σφύ­γων. Αφή­νει στην άκρη τη μορφή της «λύσης», αλλά διεκ­δι­κώ­ντας αυτά τα βα­σι­κά δι­καιώ­μα­τα, ανοί­γει ένα δρόμο αμ­φι­σβή­τη­σης όλων των σά­πιων «λύ­σε­ων» που κυ­κλο­φο­ρούν στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις.

Το BDS ξε­κί­νη­σε από έκ­κλη­ση των πα­λαι­στι­νια­κών ορ­γα­νώ­σε­ων και έχει ανα­πτυ­χθεί ιδιαί­τε­ρα διε­θνώς. Δίνει κα­ταρ­χήν τη δυ­να­τό­τη­τα σε πολ­λούς αγω­νι­στές να εμπλα­κούν σε πο­λι­τι­κή δράση υπέρ της Πα­λαι­στί­νης στους χώ­ρους τους. Έχει πε­τύ­χει νίκες, κυ­ρί­ως σε επί­πε­δο πα­νε­πι­στη­μί­ων, αλλά και υπο­χρε­ώ­νο­ντας εται­ρί­ες να στα­μα­τή­σουν τη συ­νερ­γα­σία τους με τις ισ­ραη­λι­νές Αρχές. Βέ­βαια δεν αρκεί για να δη­μιουρ­γή­σει ένα τέ­τοιο οι­κο­νο­μι­κό «κό­στος» που θα μπο­ρεί να επι­βά­λει την υλο­ποί­η­ση των τριών αι­τη­μά­των. Αλλά έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να αυ­ξά­νει το πο­λι­τι­κό «κό­στος» που έχει η κα­το­χή, το απαρτ­χάιντ, ο εκτο­πι­σμός. Δεν είναι τυ­χαί­ος ο πα­νι­κός των Ισ­ραη­λι­νών Αρχών απέ­να­ντι στο φαι­νό­με­νο και η ορ­γα­νω­μέ­νη προ­σπά­θεια αντε­πί­θε­σης: Ιδε­ο­λο­γι­κής («απο­νο­μι­μο­ποι­ή­στε τους απο­νο­μι­μο­ποι­η­τές») αλλά και ποι­νι­κής (όχι μόνο από το Ισ­ρα­ήλ, αλλά και από δυ­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις που διώ­κουν δρά­σεις BDS).

Η διεκ­δί­κη­ση δια­κο­πής σχέ­σε­ων με το Ισ­ρα­ήλ από τις κυ­βερ­νή­σεις, απο­τε­λεί τον κο­ρυ­φαίο στόχο στην προ­σπά­θεια απο­μό­νω­σης του κρά­τους-τρο­μο­κρά­τη, όπως και στην πε­ρί­πτω­ση της Νό­τιας Αφρι­κής, που προη­γή­θη­καν δρά­σεις μποϊ­κο­τάζ που ανέ­δει­ξαν διε­θνώς το ζή­τη­μα, δυ­σκό­λε­ψαν πο­λι­τι­κά τις κυ­βερ­νή­σεις να συ­νε­χί­σουν να δρουν ως συ­νέ­νο­χες και συ­νέ­βα­λαν στην διε­θνή απο­μό­νω­ση του Απαρτ­χάιντ.

Είναι ένας αγώ­νας που απο­κα­λύ­πτει την υπο­κρι­σία κρα­τών και θε­σμών που «κα­τα­δι­κά­ζουν» τις πα­ρα­βιά­σεις του διε­θνούς δι­καί­ου από το Ισ­ρα­ήλ, ή «ανα­γνω­ρί­ζουν» στα λόγια πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος, ενώ δεν κά­νουν τί­πο­τε έμπρα­κτα. Έχει ει­δι­κό βάρος στα κράτη που απο­τε­λούν τα βα­σι­κά στη­ρίγ­μα­τα του Ισ­ρα­ήλ, όπως οι ΗΠΑ, η Αυ­στρα­λία, ο Κα­να­δάς κ.λπ.

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, η Ελ­λά­δα μπήκε σε αυτό το ντρο­πια­στι­κό «κλαμπ», εξε­λισ­σό­με­νη σε στρα­τη­γι­κό σύμ­μα­χο-στή­ριγ­μα του Ισ­ρα­ήλ στην πε­ριο­χή. Αυτό υπο­χρε­ώ­νει σε ανα­βάθ­μι­ση και τη δράση της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος για αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη. Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ (όπως και οι προη­γού­με­νες) συμ­με­τέ­χει ενερ­γά στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό σχε­δια­σμό στην πε­ριο­χή (άξο­νας Ελ­λά­δα-Κύ­προς-Αί­γυ­πτος-Ισ­ρα­ήλ).

Οι συ­χνές κοι­νές στρα­τιω­τι­κές ασκή­σεις με την φο­νι­κή μη­χα­νή του ισ­ραη­λι­νού στρα­τού σε διά­φο­ρα «σε­νά­ρια» πραγ­μα­τι­κού πο­λέ­μου που επε­ξερ­γά­ζε­ται το Τελ Αβίβ, η διαρ­κής εμ­βά­θυν­ση κι ανα­βάθ­μι­ση της στρα­τιω­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας (με την Ελ­λά­δα να είναι η μόνη που έχει τόσο «ει­δι­κή σχέση» με τον Ισ­ραη­λι­νό στρα­τό μετά τις ΗΠΑ), τα σχέ­δια αγω­γών για «ενερ­γεια­κή τρο­φο­δό­τη­ση της Ευ­ρώ­πης» που θα ενι­σχύ­σουν κα­τα­κό­ρυ­φα τη θέση του Ισ­ρα­ήλ στην πε­ριο­χή, οι διαρ­κείς επα­φές και συ­σκέ­ψεις, η με­τα­τρο­πή της Ελ­λά­δας σε πιο έν­θερ­μου υπε­ρα­σπι­στή του Ισ­ρα­ήλ (δια­φο­ρο­ποί­η­ση στο ζή­τη­μα της σή­μαν­σης προ­ϊ­ό­ντων που προ­έρ­χο­νται από εποι­κι­σμούς στην ΕΕ, κα­τα­ψή­φι­ση ψη­φί­σμα­τος της UNESCO που επέ­κρι­νε το Ισ­ρα­ήλ για τις πρα­κτι­κές του στα κα­τε­χό­με­να εδάφη κ.λπ.) ξε­περ­νούν τα εσκαμ­μέ­να ακόμα και άλλων δυ­τι­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών που κρα­τούν κά­ποια προ­σχή­μα­τα, και πε­ρι­γρά­φουν τον από­λυ­το ορι­σμό της άμε­σης συ­νε­νο­χής.

Αν η αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη ήταν πάντα κε­ντρι­κό κα­θή­κον για την Αρι­στε­ρά, πλέον έχου­με ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρους λό­γους να στα­θού­με δίπλα στους Πα­λαι­στί­νιους αδερ­φούς μας, να στη­ρί­ξου­με τον αγώνα τους ενά­ντια στους μα­κε­λά­ρη­δες, δί­νο­ντας το δικό μας αγώνα ενά­ντια στους πρό­θυ­μους συ­νερ­γά­τες τους, για τη διά­λυ­ση αυτής της ντρο­πια­στι­κής στρα­τη­γι­κής συ­νερ­γα­σί­ας, για το τσά­κι­σμα του αντι­δρα­στι­κού άξονα Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Αι­γύ­πτου-Ισ­ρα­ήλ…



* Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά