Γράφει η Αγγελική Δημουλή*
Στις γραμματολογίες της νεοελληνικής λογοτεχνίας, οι ποιητές που μεσουράνησαν στη δεκαετία του 1920 έχουν χαρακτηριστεί «ελάσσονες»(1), ποιητές της «χαμηλής φωνής»(2) και ποιητές οι οποίοι δεν μπόρεσαν αφενός ποτέ ουσιαστικά να αποτινάξουν τη σύνδεση με τον Κωστή Παλαμά και χωρίς, αφετέρου, ν’ αποτελέσουν μια γενιά με συνειδητούς ενοποιητικούς τόπους.Οι ποιητές της γενιάς του 1920 είχαν μια (σχεδόν άγνωστη) πρόσκληση συσπείρωσης, τον Απρίλη του 1914(3) δημοσιευμένη
Στις γραμματολογίες της νεοελληνικής λογοτεχνίας, οι ποιητές που μεσουράνησαν στη δεκαετία του 1920 έχουν χαρακτηριστεί «ελάσσονες»(1), ποιητές της «χαμηλής φωνής»(2) και ποιητές οι οποίοι δεν μπόρεσαν αφενός ποτέ ουσιαστικά να αποτινάξουν τη σύνδεση με τον Κωστή Παλαμά και χωρίς, αφετέρου, ν’ αποτελέσουν μια γενιά με συνειδητούς ενοποιητικούς τόπους.Οι ποιητές της γενιάς του 1920 είχαν μια (σχεδόν άγνωστη) πρόσκληση συσπείρωσης, τον Απρίλη του 1914(3) δημοσιευμένη