Με άλλα λόγια πολύ πιθανόν, αύριο, να μνημονεύουμε το Σόιμπλε ως ένα μοντέλο ευρωπαϊσμού. Κατά την αποχώρησή του απ την κυβέρνηση, δημοσιοποίησε τις σκέψεις του για το μέλλον της Νομισματικής Ένωσης. Και εάν οι φιλελεύθεροι αποδειχθούν πιο συντηρητικοί από αυτόν τότε υπάρχουν σοβαροί λόγοι ανησυχίας.
Ο Σόιμπλε κάνει δύο προτάσεις. Η πρώτη αφοράστην ενίσχυση της επιτήρησης των εθνικών προϋπολογισμών, με περιορισμό του ρόλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία θεωρείται πολιτικό όργανο, επομένως είναι αδύναμη έναντι των κυβερνήσεων οπότε θα πρέπει να αντικατασταθείαπό ένα τεχνοκρατικόόργανο και πιό συγκεκριμένα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Ο Σόιμπλεισχυρίζεται πως ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας θα πρέπει να αναλάβει «την ευθύνη ελέγχουτων δεσμεύσεων που έχουν επωμιστεί τα κράτη μέλη έναντι του Δημοσιονομικού Συμφώνου(Fiscal Compact 2012)», και σταδιακά «θα πρέπει να αποκτήσει ισχυρότερο και πιό ουδέτερο ρόλο στην γενική παρακολούθηση των εθνικών δεσμεύσεων που απορρέουν από το Σύμφωνο Σταθερότητας».
Η δεύτερη πρόταση είναι να γίνει πιο εύκολη, επομένως πιο πιθανή, η χρεωκοπία των κρατών μευπερβολικό δημόσιο χρέος. Φυσικά, θα καταστεί ευκολότερη και η κηρύξει κρίσης δημόσιου χρέους, αλλά όμως για να χορηγηθεί η ευρωπαϊκή βοήθεια προς την χώρα αυτή, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας θα πρέπει να αναλάβει πιο ενεργό ρόλο στη διαχείριση των δημοσίων προϋπολογισμών
Ποιό το νόημα αυτών των προτάσεων που μπορεί να μη μας αρέσουν, αλλά είναι αυτές που η Γερμανία είχε από την πρώτη μέρα που έγινε το ενιαίο νόμισμα; Η Γερμανία δεν βλέπει με καλό μάτι την πολιτική, πιστεύει πως οι κυβερνήσεις όλες είναι δέσμιες της δημαγωγίας προκαλώντας,λόγω αυτής της αδυναμίας, ζημιές και αυτό θα πρέπει να διορθωθεί. Στον τομέα της νομισματικής πολιτικής η Γερμανία πέτυχε να επιβάλει τις ιδέες της ήδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ καθορίζοντας ως καθήκοντα της ΕΚΤ, από το καταστατικό,μόνο την καταπολέμηση του πληθωρισμού αλλά όχι όμως χρηματοπιστωτικά θέματα σχετικά με την οικονομική ανάπτυξη. Με δυσφορία αναγκάστηκε να αποδεχτεί, τα τελευταία χρόνια, μια πιο ελαστική ερμηνεία που επέβαλε ο Μάριο Ντράγκι δεδομένηςτης σοβαρότητας της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη. Διαμαρτυρήθηκε, αλλά δεν κατάφερε αλλάξειτις κατευθυντήριες γραμμές. Το 2109 όμως λήγει η θητεία του Ντράγκι και φυσικά, όσον αφορά στην αντικατάσταση του, το εκκρεμές θα γύρει προς την αντίθετη πλευρά, οπότε θα έχουμε μια σφιχτή και συντηρητική ΕΚΤ όπως ήταν τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή της.
Τώρα τίθεται ζήτημα αφαίρεσης από τις κυβερνήσεις του μόνου εργαλείου που έχει απομείνει στη διάθεσή τους, εν μέρει τουλάχιστον, ο κρατικός προϋπολογισμός. Αν η Ευρώπη μπορέσει να αφαιρέσει από τις εθνικές κυβερνήσεις, τα τελευταία ψήγματα κυριαρχίας, η ευρωπαϊκή οικοδόμηση θα εξαρτάται εξ ολοκλήρου από όργανα τεχνοκρατικά και ιδεολογικά συντηρητικά.
Αυτή είναι η κληρονομιά που αφήνει ο Σόιμπλε στους διαδόχους του, οι οποίοι είναι,αν μη τι άλλο,πιο εχθρικοί σε οποιαδήποτε ιδέα συνεργασίας εντός των ευρωπαϊκών οργανισμών. Αλλά αν λείψει ηαλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών, ποιο θα είναι το περιεχόμενο του κοινού νομίσματος; Δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μια συμφωνία για να διατηρηθούν οι σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες μεταξύ χωρών που έχουν διαφορετικά επίπεδα ανταγωνιστικότητας και αυτό σημαίνει τη δημιουργία ενός μηχανισμού που αυξάνει τις οικονομικές και κοινωνικές διαφορές και καθιστά ισχυρότερους τουισχυρούς και πιο αδύναμουςτους αδύναμους.
Ενόψει αυτών των προβληματισμών, αν η Ιταλία είχε καθαρό ποιο είναι το συμφέρον της, θα απαντούσε με ένα ξερό πλην όμως ευγενικό όχι σε όλα αυτά και θα ξεκαθάριζε πως επειδή η ιδέα μας για τη νομισματική ένωση πηγαίνει ακριβώς σε αντίθετη κατεύθυνση με αυτό που έχει κατά νου της η Γερμανία αλλά και η Γαλλία, εμείς δεν έχουμε την πρόθεση να ακολουθήσουμε. Έχουμε ήδη καταβάλει πολύ υψηλό τίμημα για ένα σφιχτό και συντηρητικό ενιαίο νόμισμα. Ας μην πάμε άλλο παραπέρα.
Πηγή: pressreader.com
* Έχει διδάξει Οικονομικά στα Πανεπιστήμια της Νάπολη, του Μιλάνο, του Τορίνο και της Κατάνια. Γραμματέας από το 1987 - 2001 και Πρόεδρος από το 2002- 2006 στο (PRI) Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Ιταλίας. Εκλέχθηκε στο Ιταλικό κοινοβούλιο από το 1972 μέχρι το 2013 με διαλείμματα από το 1989 έως 1991 και από 1994 ως 1999 που εκλέχθηκε στο ευρωκοινοβούλιο. Διετέλεσε κατά περιόδους υπουργός σε σημαντικά χαρτοφυλάκια από το 1980 έως το 2006. Σήμεραείναιμέλοςκαισυντονιστήςστηςιταλικήςαποστολήςστο European Leadership Network for Multilateral Nuclear Disarmament and Non Proliferation (ELN)
Μετάφραση Μουρατίδης Γιώργος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου