Στο δικαστήριο της Χάγης, η Ελλάδα πρόκειται να...
εκθέσει ως τρίτο μέρος τα επιχειρήματά της επί
της προσφυγής του γερμανικού Δημοσίου κατά της απόφασης του Εφετείου της Φλωρεντίας, σύμφωνα με την οποία η Γερμανία οφείλει να αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων της σφαγής του Διστόμου, τον Ιούνιο του 1944.
Ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Νίκος Τσούκαλης, ο οποίος μαζί με τους συναδέλφους του απηύθυνε σχετική ερώτηση προς την κυβέρνηση, χαρακτηρίζει τη δίκη «απολύτως κρίσιμη». Εξηγεί στο tvxs.gr πως «η οποιαδήποτε απόφαση θα αποτελέσει πρόκριμα, νομολογία, για κάθε σχετική αξίωση πολιτών ή κρατών ανά την Ευρώπη, κυρίως όσον αφορά στο δικαίωμα ετεροδικίας της Γερμανίας, δηλαδή σε σχέση με την αρμοδιότητα δικαστηρίων χωρών να αποφασίζουν για τις αποζημιώσεις».
Στην υπόθεση συμμετέχει ως διάδικος και το ιταλικό Δημόσιο για να υποστηρίξει απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ιταλίας, η οποία υποχρέωνε το γερμανικό κράτος να αποζημιώσει τις οικογένειες 203 Ιταλών πολιτών που σκοτώθηκαν από το γερμανικό στρατό τον Ιούνιο του 1944, στο Αρέτσο της Τοσκάνης.
Η συμμετοχή - παρέμβαση του ελληνικού Δημοσίου στη δίκη ερμηνεύεται ως στοιχειώδης πράξη συμπαράστασης στους κατοίκους του μαρτυρικού Διστόμου, οι οποίοι ενώ στο παρελθόν είχαν δικαιωθεί από ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια δεν μπορούσαν να προβούν σε εκτέλεση της απόφασης κατά του γερμανικού Δημοσίου, λόγω της άρνησης παροχής της σχετικής άδειας από το ελληνικό Δημόσιο (υπουργείο Δικαιοσύνης).
Ο κ. Τσούκαλης εκτιμά ότι «η κυβέρνηση σκόπιμα υποβαθμίζει αυτό το γεγονός, μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης συγκυρίας, ώστε να μη δυσαρεστήσει προφανώς τη Γερμανία». Κατά τη γνώμη του, «αντιθέτως θα έπρεπε αυτές τις μέρες να υπάρχει μια έντονη κινητικότητα, μια προετοιμασία, μάλιστα με συντονιστή την ίδια την κυβέρνηση, ούτως ώστε εκπρόσωποι όλων των μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδας, σε συνεργασία με το δίκτυο των αντίστοιχων πόλεων της Ευρώπης, να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, τόσο σε επίπεδο θεσμών και φορέων όσο και σε επίπεδο των ίδιων των πολιτών και των γειτονιών».
Παράλληλα, τονίζει πως δεν διατίθεται καμία ενημέρωση ή πληροφορία για την νομική προετοιμασία ή την πολιτική ετοιμότητα της Ελλάδας εν όψει της εκδίκασης της υπόθεσης: «Δεν θέλω να υποβαθμίζω τις προσπάθειες των νομικών εκπροσώπων του ελληνικού δημοσίου, αλλά κρίνοντας από τη στάση της κυβέρνησης θεωρώ ότι θα υπάρχει υποτονική παρουσία».
Ένα ερώτημα που τίθεται στην προκειμένη περίπτωση είναι το εξής: Αποτελούν οι γερμανικές αποζημιώσεις ένα θέμα το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από την ελληνική πολιτεία ως ανεξάρτητο ή οφείλουν να συνδέονται με τις αξιώσεις της γερμανικής κυβέρνησης στο πεδίο της οικονομίας; Για τον κ. Τσούκαλη, «αυτή την περίοδο, και για λόγους αξιοπρέπειας του ελληνικού δημοσίου, δεν πρέπει να τίθεται επιτακτικά, με την έννοια του «εδώ και τώρα», θέμα αποζημίωσης ή συμψηφισμού». Ωστόσο, η ελληνική πολιτεία «θα πρέπει να θέτει το θέμα σταθερά, να το υπενθυμίζει σε κάθε συνάντηση και με κάθε ευκαιρία, κάνοντας σαφές ότι το ελληνικό Δημόσιο δεν έχει αποστεί του δικαιώματός του για αποζημίωση, και πως η Γερμανία είναι υπόλογη απέναντί του για αυτές τις αξιώσεις».
Η ελληνική πολιτεία επισήμως ποτέ δεν έχει παραιτηθεί των διεκδικήσεων (τις οποίες η Γερμανία απορρίπτει), ωστόσο, διαχρονικά δεν «αγγίζει» το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων. Σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Γερμανικών οφειλών, με επικεφαλής το Μανώλη Γλέζο, η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα:
«Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που άρπαξαν οι δυνάμεις κατοχής από τα μουσεία, τους αρχαιολογικούς χώρους και από παράνομες ανασκαφές.
Τις επανορθώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές κατά τη διάρκεια της κατοχής, δηλαδή προς το Δημόσιο, ύψους 7,1 δισ. δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938. Αυτές, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας, υπολογίζονται έως τον Μάρτιο του 2010 στο ποσό των 108,43 δισ. Ευρώ, χωρίς τόκους.
Το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισ. Δολαρίων (αγοραστικής αξίας 1938). Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, το ποσό ανέρχεται σήμερα σε περίπου 54 δισ. Ευρώ, χωρίς τόκους.
Επιπλέον, οφείλει να αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων των 89 τουλάχιστον μαρτυρικών πόλεων και χωριών καθώς και όλων των θυμάτων των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής.»
Παράλληλα, το Συμβούλιο υπογραμμίζει:
«Τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται.
Η Ελληνική Κυβέρνηση πρέπει να πράξει το ιστορικό της χρέος και να απαιτήσει, επιτέλους, από τη Γερμανία να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.
Η Γερμανική Κυβέρνηση να πάψει να υπεκφεύγει, διαδίδοντας ψευδώς ότι τάχα έχει πληρώσει στο παρελθόν ή ότι δεν οφείλει τίποτα. Η καταβολή των αποζημιώσεων στην Ελλάδα είναι αναγκαία προϋπόθεση για να γυρίσει οριστικά η μαύρη σελίδα του ναζισμού και για να προχωρήσουμε, με αλληλεγγύη και ανθρωπιά, προς ένα κοινό δημοκρατικό ευρωπαϊκό μέλλον.
Οι θεσμικοί εκπρόσωποι του Ελληνικού Λαού, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Βουλή, τα Κόμματα, οι πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, να ασκήσουν την επιρροή τους προς την Κυβέρνηση ώστε να τεθεί τέρμα στην προσβλητική αδικία σε βάρος του Λαού και της Χώρας.
Ο ελληνικός λαός και ιδιαίτερα η νεολαία, εφ’ όσον η Κυβέρνηση και οι θεσμικοί του εκπρόσωποι αδρανούν, αδυνατούν ή δεν επαρκούν, να κάνει τον αγώνα μας δική του υπόθεση, να πυκνώσει τις τάξεις του Εθνικού Συμβουλίου ώστε να μην μπορεί κανείς πια να αγνοεί τη φωνή μας μέχρις ότου δικαιωθούμε!
Γερμανία: Μας χρωστάνε... 10 Μνημόνια και 558.000 νεκρούς!
Περισότερα από δέκα μνημόνια χρωστάει η Γερμανία στην Ελλάδα. Αλλά πέρα από το οικονομικό υπάρχουν και οι ψυχές. Οι άνθρωποι. Το ελληνικό αίμα που χύθηκε. Τουλάχιστον 558.000 νεκροί, από τους οποίους 125.000 εκτελεσθέντες, 830.000 ανάπηροι, 3.700 πόλεις και χωριά κατεστραμμένα ολικώς ή μερικώς, 100& καταστροφή των
τηλεπικοινωνιών και 75% καταστροφή οδικού κια σιδηροδρομικού δικτύου κλπ. Και όλα αυτά σε μία Ελλάδα που ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της από την απελευθέρωση του 1821, είχε γίνει σχετικά σύγχρονο κράτος με πειθαρχία και πολιτική ηρεμία. Από τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, τον Απρίλιο του 1941, μέχρι και την απελευθέρωση της ηπειρωτικής τουλάχιστον χώρας, τον Οκτώβριο του 1944, οι δυνάμεις του Άξονα έλαβαν από την Ελλάδα τα εξής:
Από το ελληνικό Δημόσιο, διά της Τραπέζης της Ελλάδος, μετρητά, που δικαιολόγησε εν μέρει ως «Δαπάνας Κατοχής» και εν μέρει ως «Προκαταβολάς τους Ελληνικού Δημοσίου προς τας κυβερνήσεις Γερμανίας και Ιταλίας».
Έλαβε ως «λεία πολέμου» την περιουσία του ελληνικού Δημοσίου που προοριζόταν για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Δέσμευσε γεωργικά και βιομηχανικά προϊόντα, πρώτες ύλες και εμπορεύματα που ευρίσκοντο στην κατοχή του Δημοσίου ή ιδιωτών, που για να τα παραλάβει τα πλήρωσε με μετρητά που έλαβε από το ελληνικό Δημόσιο.
Χρησιμοποίησε ανθρώπους, ζώα και μέσα σε καταναγκαστική εργασία, χωρίς να τους καταβάλει χρήματα για τις υπηρεσίες τους ή υποχρεώνοντας το ελληνικό Δημόσιο να τους πληρώσει.
Προκάλεσε τεράστιες ζημιές χωρίς να καταβάλει καμία αποζημίωση κ.λπ.
Στις 21 Νοεμβρίου 1941 η τότε ελληνική κατοχική κυβέρνηση υπέβαλε προς τους πρεσβευτές της Γερμανίας και της Ιταλίας στην Αθήνα εμπεριστατωμένη έκθεση 150 σελίδων με τίτλο «Αι Δαπάναι Κατοχής της Ελλάδος».
Σε αυτή τη μελέτη περιγράφοντο λεπτομερώς τα προβλήματα που δημιουργούντο από τα γερμανοϊταλικά –οικονομικού περιεχομένου– μέτρα που είχαν ληφθεί και τις επιπτώσεις τους, ιδίως από την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης υπό βουλγαρικό έλεγχο.
Από την έκθεση αυτή πληροφορούμεθα ότι μέχρι τότε η κατοχική κυβέρνηση υποχρεούτο να χρηματοδοτεί τις Δυνάμεις Κατοχής με 1,5 δισ. δραχμές (εποχής) μηνιαίως και συνολικά 25 δισ. δραχμές, προκαταβάλλοντας τα χρήματα τριών ετών.
Εκπρόσωποι της κατοχικής κυβέρνησης μετέβησαν στο Βερολίνο για να ανακοινώσουν στις γερμανικές Αρχές ότι η Ελλάδα δεν ήταν πλέον σε θέση να ανταποκριθεί στις οικονομικές υποχρεώσεις που της είχαν ανατεθεί, προς τις Δυνάμεις Κατοχής. Στο ταξίδι αυτό δεν ελήφθη καμία απόφαση και η από ελληνικής πλευράς καταβολή των χρημάτων συνεχίστηκε κανονικά. Όπως γίνεται και τώρα...
Πηγηhttp://anti-ntp.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου