ΤΑΤΟΥΛΗ ΛΟΓΟΣ ΦΡΑΓΗ ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΑΥΤΟΓΕΝΩΝ ΙΔΕΩΝ

Η έξοδος από την κρίση απαιτεί την πολιτική και κοινωνική συνοχή. Ένα άλλο μορφωτικό και πολιτικό επίπεδο. Μια άλλη ηθική ατμόσφαιρα. Οι αριστεροδεξιές πολιτικές ομάδες, το αποκαλούμενο μεταπολιτευτικό πολιτικό πρόσωπο δημιούργησαν τα προβλήματα. Δεν μπορούν να τα λύσουν. Μια πλευρά, ένας τρόπος διαφυγής του πολιτικού κόσμου από τις ευθύνες του για το ναυάγιο το δικό τους και της χώρας είναι ο ‘’Καλλικράτης’’. Μέσω αυτού για να συντηρηθούν, να συνεχίσουν το αποδομητικό έργο τους κατέφυγαν στους δήμους και τις περιφέρειες. Πολλοί που μετείχαν στην καταστροφή της χώρας, στη χρεοκρατία.  Στην Πελοπόννησο αποβιβάστηκε ο κ. Τατούλης. Με μηχανισμούς που δημιούργησε και λειτούργησε ο υιός Παπανδρέου. Αυτός ο νέος Περιφερειάρχης ερχόταν από διαδρομές καταναλωμένων πολιτικών δυνάμεων, απολογούμενος σ’ όλα τα πεδία (εθνικά, αναπτυξιακά, θεσμικά, δημοκρατίας). Με την αποστολή του κ. Τατούλη στην Τρίπολη έχουμε μετάσταση όλης της παθολογίας της κεντρικής, Αθηναϊκής πολιτικής ζωής.
Τίποτα δεν έχει κοινό με τα προτάγματα της αυτοθέσμισης, αυτοδιοίκησης αυτό το πολιτικό μόρφωμα, η παράταξη του σημερινού Περιφερειάρχη. Προϊόν συντεχνιακής ενδογαμίας πολιτικών καθεστωτικών κομμάτων, με νομαρχιακές, αυτοδιοικητικές και τοπικές ασημαντότητες. Η αποκέντρωση της κακογουστιάς του αθηναϊκού τρόπου πολιτικής, του λαθραίου και κουτοπόνηρου. Καμία περιφερειακή και τοπική αναπτυξιακή προοπτική δεν δημιουργείται από πολιτικά μορφώματα εξωκοινωνικά και αποτοπικοποιημένα . Από δοτά, εισαγόμενα, ασυνεχή ως προς την παιδεία αυτεξουσιότητας και αυτοέκφρασης.
Ένα νομιμοποιημένο πολιτικό προσωπικό έρχεται μόνο μέσα από την ιστορική δικαίωση της πράξης του, των σχεδίων του. Ένα τέτοιο προσωπικό μπορεί να είναι ηγεμονικό με την εξωτερική διάσταση της κλεπτοκρατίας, κυρίως Γερμανικής. Όταν οι έξω, οι Γερμανοί όμως ανακαλύπτουν τον Τατούλη, ξέχασαν τις δουλειές τους, τα συμφέροντά τους; Αφού εγκατέστησαν στην Αθήνα την πολιτικοοικονομική αστυνομία, μελέτησαν και πέτυχαν στην Πελοπόννησο την εγκατάσταση ενός παραρτήματος, μιας περιφερειακής υποτέλειας.

Το πρώτο βήμα για την αναπτυξιακή υστέρηση της Περιφέρειας του Μοριά αποτέλεσε ο ακρωτηριασμός της σε δύο Περιφέρειες. Πριν χρόνια είχα ρωτήσει τους περιφερειακούς ‘’αναπτυξιακούς ‘’ φορείς και το επιστημονικό προσωπικό τους, αν είναι δυνατόν να σχεδιάζεις σε ακρωτηριασμένες περιφέρειες. Όταν ο σύγχρονος σχεδιασμός λέει ότι η πρόσοδος του ονόματος, της ιστορίας, του εδάφους είναι οι κύριοι οικονομικοί συντελεστές. Είναι το συμβολικό αναπτυξιακό κεφάλαιο.
Σχεδιάζω ανάπτυξη ενός χώρου που έρχεται από την ιστορία, την γεωγραφία, αγώνες, πολιτισμό χωρίς την Ολυμπία είναι πολιτικός, θεσμικός και αναπτυξιακός αναλφαβητισμός.
Είδα την κ. Νικολάκου, η μετ’ αυτού, ή αντ’ αυτού να παρουσιάζει τον στρατηγικό σχεδιασμό. Χαρακτηριστικό αναπτυξιακής αγραμματοσύνης. Το μηδενικό περιεχόμενο σε συσκευασία κοσμητικών επιθέτων.
Εκείνο που δηλώνει αλλά και αποκρύπτει ο στρατηγικός αναπτυξιακός σχεδιασμός, αλλά και όλη η συμπεριφορά των πολιτικών προϊστάμενων της περιφέρειας είναι ένα μοντέλο ελευθερίας εξωγενών οικονομικών παραγόντων και αδιαφορίας ή άγριας παραμόρφωσης της ιστορικής, οικιστικής και πολιτισμικής ισορροπίας. Αυτή η προοπτική της Πελοποννήσου καλύπτεται από πομπώδεις εκφράσεις, ευρωλατρικούς επαρχιωτισμούς, αυτοκολακείες. Όταν μιλάει ο Περιφερειάρχης και η πρώτη στην τάξη μοιάζουν με κινητές μονάδες αυτοδιαφήμισης. Και επειδή μας έχουν κουράσει να μας μιλούν συνεχώς για τα οράματά τους, πολιτική, αυτοδιοίκηση δεν είναι δημόσιες σχέσεις, ούτε συγκρότηση ενός μηχανισμού διαχείρισης προγραμμάτων. Μια πολιτική σεβασμού σ’ αυτούς που έδωσαν αγώνες και πέθαναν αλλά και σε νέους ανθρώπους, είναι η ανεξάρτητη σκέψη. Είναι ντροπή η αναπαραγωγή μελετών και προτάσεων ξένων με τις <<ειδικές ζώνες εκσυγχρονισμού>>. Όταν δεν έχεις ιδέα τι να κάνεις ανατρέχεις σε μελέτες Γερμανικών Ινστιτούτων Ασφάλειας.

Δυστυχώς η σημερινή περιφερειακή εκπροσώπηση δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει συνθήκες αναγέννησης της περιφερειακής οικονομικής αγοράς. Δεν μπορούν να το κάνουν παραρτήματα που είχαν πάρει μαθήματα από το ετοιματζίδικο της πολιτικής μεταπολιτευτικής παρακμής. Η οικονομική αγορά της Πελοποννήσου θ’ ανθίσει, όταν ανθίσει η πολιτική της αγορά. Η αγορά των ιδεών, του διαλόγου. Ο επόμενος ιστορικός κύκλος είναι των πολιτικών αγορών, των οικονομικών δικτύων, των πόλεων, της υπαίθρου. Της ύφανσης ενός δημιουργικού, βιώσιμου κοινωνικού ιστού, της αγροδιατροφικής ταυτότητας και ποιότητας, με στρατηγικού τύπου υποδομές . Μία Πελοπόννησος στον Μεσογειακό και Ευρωπαϊκό χώρο, με υπερήφανη ηγεσία θ’ αναγεννηθεί με αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία. Αυτό είναι υποχρέωση προς τους δημιουργούς και μαστόρους της, που δεν είχαν ονειρευθεί τη σημερινή γκρίζα πραγματικότητα. Η πρόσκληση ευθύνης έρχεται για το μέλλον που η περιφέρεια δικαιούται.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ
ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ