Ούτε πάθος, ούτε κόσμος
Αν οι χθεσινές διαδηλώσεις αντιστοιχούν στο μέγεθος των μέτρων που έρχονται να αποτελειώσουν ότι έχει απομείνει σε συντάξεις μισθούς και εργασιακά, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δυστυχώς οι βερμπαλιστικές ανακοινώσεις γεμάτες αισιοδοξία (1, 2, 3 κλπ) για τις δύο προηγούμενες “επιτυχημένες” γενικές απεργίες (26/9, 18/10) και ησχετική αρθρογραφία στο ίδιο μήκος κύματος, δεν άφηναν κανένα περιθώριο αυτοκριτικής. Το συμπέρασμα ήταν ότι όλα βαίνουν καλώς και προετοιμαζόμαστε για τη μητέρα των μαχών. Η μητέρα των μαχών ήρθε και αποκαλύπτεται όλη η γύμνια.
Η χθεσινή συγκέντρωση δεν είχε περισσότερους από 45000 διαδηλωτές. Το ΠΑΜΕέφτασε στο Σύνταγμα στις 11.45 και σε 35 λεπτά τα τελευταία του μπλοκ μπήκαν στην πλατεία. Ήταν ένα μπλοκ γύρω στις 17-18000 σαφώς μικρότερο από τις 18/10 που έφτασε τις 23-25000. Τα υπόλοιπα τώρα μπλοκ από την Πατησίων, το Μουσείο και το Πεδίο έφτασαν στο Σύνταγμα, την ώρα που αποχωρούσε το ΠΑΜΕ, στις 12.45. Τα σωματεία των εργαζομένων στους ΟΤΑ στρίβοντας από την Αμερικής μπήκαν στο Σύνταγμα από την Πανεπιστημίου. Η υπόλοιπη πορεία (νοσοκομεία, καθηγητές, δάσκαλοι, Αντιιμπεριαλιστική συνεργασία, συντονισμό Α’θμιων, μισθωτοί τεχνικοί, βιβλίο χάρτου, σωματεία βάσης, λαϊκές συνελεύσεις, φοιτητές, Ανταρσύα, ΕΕΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΓΣΕΕ κλπ) έμπαιναν στην πλατεία από τη Σταδίου για 60 λεπτά -ως τις 2 παρά-, και ύστερα από καμιά ώρα την εγκατέλειψαν χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Με πυκνότητα μικρότερη από του ΠΑΜΕ και με πολύ αργότερο ρυθμό τα μπλοκ αυτά δεν ξεπέρασαν τις 25-26000. Για την ιστορία να πούμε ότι στις 26/9 χρειάστηκαν 2 ώρες για να μπουν στο Σύνταγμα και στις 18/10, 90 λεπτά. Τα περισσότερα μπλοκ με εξαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ είχαν το μισό κόσμο από τις άλλες φορές. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται κουραστικά, αλλά ακόμα πιο κουραστικό είναι ορισμένοι να επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά τα ίδια εξωφρενικά νούμερα για 150.000 και 200.000 διαδηλωτές, για “καταπληκτικές” διαδηλώσεις και για “παραπαίουσες” κυβερνήσεις, και την ίδια στιγμή όλοι να παρακολουθούν τη διάλυση μια διαδήλωσης αυτού του “μεγέθους” σε 15 λεπτά, αλλά αυτό να μην απασχολεί κανέναν. Ας είναι.
Γιατί όμως δεν είχε κόσμο; Η πρώτη δικαιολογία ήταν η απεργία των ΜΜΜ. Ωστόσο οι ενημερώσεις από την επαρχία δεν αλλάζουν τη γενική εικόνα. Παντού είχαμε χαμηλότερη συμμετοχή από τις 18/10. Και στη Θεσσαλονίκη, και στην Πάτρα, και στο Ηράκλειο και αλλού. Αυτό πως εξηγείται; Εκεί δεν είναι ανάγκη να πάρει κανείς το λεωφορείο. Οι αποστάσεις είναι πιο μικρές. Ακόμα και με τα πόδια μπορεί κανείς σε μισή ώρα να είναι σε κάποια συγκέντρωση. Σε όλη την Ελλάδα το κλίμα και η διάθεση ήταν πεσμένες. Σαν να μην πίστευε κανείς ότι αυτή η απεργία μπορεί να επιβάλλει στη βουλή την καταψήφιση του ν/σ για το 3ο μνημόνιο. Η απουσία μέσων μεταφοράς είναι μια υπεκφυγή. Καθένας που αντιλαμβάνεται ότι εδώ παίζονται όλα θα έφτανε στη διαδήλωση ακόμα και μπουσουλώντας. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Από το Γαλάτσι, την Καισαριανή, την Καλλιθέα, τη Δάφνη, το Αιγάλεω το κέντρο απέχει λιγότερο από 5 χλμ. Ακόμα και με τα πόδια σε μια ώρα είναι κανείς στη συγκέντρωση. Σίγουρα δεν έχουν όλοι μεταφορικό μέσο, αλλά είναι αδύνατο να μην έχουν κάποιοι γνωστοί, φίλοι ή σύντροφοι. Από οποιαδήποτε περιοχή θα μπορούσε κανείς να κατέβει, αν όχι στο κέντρο τουλάχιστον 1-2 χλμ τριγύρω και από κει στη διαδήλωση. Επιπλέον αν υπήρχε το κλίμα θα μπορούσαν να ναυλωθούν πούλμαν ή να κινηθούν συντονισμένα με αυτοκίνητα από τις μακρινές γειτονιές. Και σε μερικές περιπτώσεις αυτό έγινε (πχ ΠΑΜΕ, ΟΤΑ). Όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος της μικρής συμμετοχής. Ακόμα και με μετρό και λεωφορεία η συγκέντρωση θα είχε λίγες χιλιάδες παραπάνω.
Η δεύτερη δικαιολογία είναι η απογευματινή της Τετάρτης. Ότι ο κόσμος θα κατέβει εκεί και έτσι θεώρησε περιττή την απεργιακή της Τρίτης. Αυτό θα το δούμε σε λίγες ώρες. Όπως και να χει πάντως σε δύο προηγούμενες 48ωρες, η πρώτη μέρα δεν υστερούσε σε τίποτα από τη δεύτερη. Θυμίζουμε στο διήμερο 28-29 Ιούνη 2011. Το ίδιο και στις 19-20 Οκτώβρη πέρσι. Μάλιστα στις 19 είχε 4πλάσιο κόσμο από τις 20 Οκτώβρη.
Στην πραγματικότητα υπάρχει ένα βαθύτερος λόγος που στη σημερινή κινητοποίηση δεν υπήρχε ούτε κόσμος ούτε πάθος. Γιατί κανείς δεν πίστευε ότι μπορούμε έτσι να τους σταματήσουμε. Και αυτό το κλίμα θα το δούμε και το απόγευμα της Τετάρτης, ίσως με περισσότερη “αγανάκτηση” και ελληνικές σημαίες.
“Παρατεταμένος αγώνας διαρκείας”;
Σε όλα αυτά μπορεί κανείς να πει ότι αυτό που λείπει είναι η προοπτική ενός “αγώνα διαρκείας” ή ακόμα πιο συγκεκριμένα μια “γενική απεργία διαρκείας” 1 , 2, 3 κλπ) που θα αναγκάσει την κυβέρνηση σε υποχώρηση. Αν λοιπόν υπήρχε αυτή η προοπτική τότε “ο κόσμος θα έβλεπε την πιθανότητα της νίκης και θα κατέβαινε μαζικά στο πεζοδρόμιο”. Είναι όμως έτσι;
Σε μια σύσκεψή τους 18 πρωτοβάθμια σωματεία αφού θεώρησαν ότι “Τα ψέματα τέλειωσαν. Τα βήματα σημειωτόν, οι σκόρπιες απεργιακές κινητοποιήσεις, μια εδώ και μια εκεί, που οργανώνουν μέχρι σήμερα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ είναι εντελώς αναντίστοιχες της επίθεσης, ανίκανες να βάλουν φραγμό και να την ανατρέψουν”, προτείνουν τα εξής: “να σαλπίσουμε συνολικό και πολιτικό αγώνα με όλα τα μέσα, με μαχητικότητα, αποφασιστικότητα και διάρκεια, αγώνα ανατροπής! Οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα με πολύμορφο απεργιακό αγώνα διαρκείας, που δε θα σταματήσει την Τετάρτη αλλά θα συνεχιστεί και μετά από αυτήν, μέχρι να πάρουν τα μέτρα πίσω, με μαχητικές συγκεντρώσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα μπορούν και πρέπει να γίνουν φραγμός στη γενική και τελική πλέον λεηλασία που μας ετοιμάζουν. Τώρα είναι η ώρα να γίνουν πράξη οι αγωνιστικές διακηρύξεις, μίας σειράς συνδικάτων και να κλιμακώσουν με πράξεις και όχι με λόγια”.
Στην προκήρυξή του ο Συντονισμός αυτός των Α’θμιων καλεί “στην 48ωρη γενική απεργία για έναν μεγάλο, μαζικό, μακρύ και ανυποχώρητο αγώνα μέχρι τη νίκη, κλιμάκωσης των αγώνων με καταλήψεις, απεργίες και διαδηλώσεις”.
Στην πραγματικότητα τα σωματεία αυτά δεν προτείνουν τίποτα περισσότερο από ότι έχει ήδη γίνει. Από την άνοιξη του 2010 έχουν πραγματοποιηθεί 25 γενικές απεργίες. Μερικές απ’ αυτές ήταν 48 ώρες. Πρόκειται για παγκόσμιο ρεκόρ όλων των εποχών. Κάποτε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αρνιόταν να καλέσει σε γενική απεργία φοβούμενη μην χάσει τον έλεγχο, από τη δυναμική που θα έπαιρνε η παρουσία της εργατικής τάξης στο δρόμο, ως σύνολο και όχι ως σκορποχώρι διαφορετικών συντεχνιών. Μια γενική απεργία σε παλιότερες εποχές ισοδυναμούσε με γενική εξέγερση. Οι κάθε είδους επαναστάτες, ταξικοί συνδικαλιστές και όλοι όσοι κινούνται στα αριστερά της αριστεράς και θεωρούν ότι η τάξη στο δρόμο αντιλαμβάνεται τη δύναμή της και μπορεί να ξεπεράσει στην πράξη τα όρια που βάζουν οι γραφειοκράτες και οι ρεφορμιστές, είχαν 25 ευκαιρίες τα τελευταία δύο χρόνια να εκμεταλλευτούν αυτές τις μέρες και να αποδείξουν επί του πρακτέου την ορθότητα του σχεδίου τους. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος συντονισμός και κλιμάκωση από μια γενική απεργία. Κι όμως σε κάθε γενική απεργία το μόνο που είχαν να φωνάξουν όλα αυτά τα μπλοκ της κοινωνικής και από τα κάτω ανυπότακτης αριστεράς, ήταν “ανυπακοή απεργία γενική” και “πάρε την υπόθεση στα χέρια σου λαέ”. Μάλιστα!!! Την μέρα που γίνεται η γενική απεργία το βασικό σύνθημα να είναι “γενική απεργία” ή να γίνει “διαρκείας”. Λες και την επόμενη ή την μεθεπόμενη μέρα μια “απεργίας διαρκείας” θα έχουμε περισσότερο κόσμο στη διαδήλωση ή θα λυγίσουν κυβέρνηση και αφεντικά. Στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό.Είναι απλώς μια δικαιολογία για να αναβάλλουμε αυτό που είναι να γίνει σήμερα για μια απροσδιόριστη μέρα στο μέλλον κατά τη διάρκεια υποτίθεται ενός “παρατεταμένου αγώνα” ή μιας απεργίας “διάρκειας”. Γιατί τελικά αυτό είναι που μένει από όλον αυτόν τον συλλογισμό, η αναβολή της μάχης. Και η αναβολή αυτή υποκρύπτει κάτι ακόμα πιο προβληματικό. Δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε σε μια τέτοια μέρα. Και απλώς την αφήνουμε να περάσει και για να κρύψουμε την δική μας αδυναμία, ρίχνουμε την ευθύνη στην γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που δεν κηρύσσει απεργία διαρκείας. Λες και οι Παναγόπουλοι έχουν πουθενά υποσχεθεί ότι θα ηγηθούν κάποιας εξέγερσης.
Και αφού λοιπόν δεν κηρύσσει η γραφειοκρατία την “απεργία διαρκείας” γιατί δεν εκμεταλλευόμαστε εμείς ή έστω -για να μην κατηγορηθούμε για υποκατάσταση- η εργατική τάξη, το κίνημα, τη μια μέρα ή τις δύο γενικής απεργίας για να κάνουμε όλοι μαζί τη δουλειά μας. Γιατί δήθεν χρειαζόμαστε πολλές μέρες ή ακόμα περισσότερο “μακρύ δρόμο”. Εδώ δεν πρόκειται μόνο για την αναβολή της μάχης, αλλά και για κάτι περισσότερο. Στη “διάρκεια” έχουμε όλο το χρόνο για να δώσουμε μια μάχη με όλους τους κανόνες του Savoir Vivre, χωρίς χτυπήματα νοκ άουτ, καμπές και αποφασιστικές στιγμές. Εμείς θα απεργούμε για μέρες, για μήνες “όσο χρειαστεί” που λεει και το σύνθημα και αυτοί κάποτε θα παραδοθούν. Δεν θα χρειαστεί ούτε να έρθουμε σε επαφή, ούτε να παίξουμε το κεφάλι μας σε μια αποφασιστική αναμέτρηση. Πρόκειται για μια ολόκληρη φιλοσοφία που αν ξύσει κανείς κάτω από τις βερμπάλες αποκαλύπτεται ατόφιος ο ρεφορμισμός όλης αυτής της αριστεράς που αρέσκεται να καταγγέλλει τη ΓΣΕΕ, αλλά που η ίδια δεν έχει τίποτα περισσότερο να προτείνει πέρα από το να μοιράζει δεξιά και αριστερά τις ευθύνες, αρκεί να μην την αναλαμβάνει η ίδια .
Όποιος ζει σε αυτόν τον κόσμο και όχι σε έναν φανταστικό, θα ήξερε ότι μια απεργία διαρκείας δεν θα κράταγε ούτε δυόμισι μέρες (δες στη ΔΕΗ). Με 1,5 εκατομμύριο άνεργους είναι αδύνατο να γίνει οποιαδήποτε απεργία που να πιέσει πραγματικά τα αφεντικά. Σε μια περίοδο μάλιστα κρίσης και αναδουλειάς ακόμα περισσότερο. Το είδαμε με τους 10 μήνες κατάληψη και απεργία στη Χαλυβουργία του Μάνεση. Το κράτος επίσης δεν πιέζεται από μια απεργία διαρκείας. Ουδείς θα ασχοληθεί, αν θα κλείσουν τα σχολεία, τα νοσοκομεία και δεν μαζεύονται τα σκουπίδια. Η απεργία αυτή καθεαυτή είναι ένα μέσο πίεσης σε κανονικές συνθήκες, όχι τώρα. Στο προηγούμενο μοντέλο διακυβέρνησης, όταν η άρχουσα τάξη ενδιαφερόταν για μια ορισμένη κοινωνική συναίνεση, αναγκαστικά ερχόταν σε μια συνεννόηση με τους απεργούς και τα συνδικάτα. Τώρα οι σχέσεις αυτές έχουν τελειώσει διαπαντός. Αυτό είναι συστατικό στοιχείο της νέας εποχής. Η πίεση μερικών ημερών απεργίας δεν πιάνει, γιατί απλά δεν πιάνει η πίεση. Το αστικό μπλοκ εξουσίας ανα-συγκροτείται πλέον σε άλλη βάση. Οι συμμαχίες τώρα χτίζονται με πυρήνα το ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Και το χειρότερο είναι ότι αν πέρσι αυτό ήταν ζητούμενο φέτος το μπλοκ αυτό έχει συγκροτηθεί για τα καλά και είναι σε διάταξη μάχης. Κάτι που επίσης χάνουν από τις αναλύσεις τους όλοι οπαδοί της “διαρκείας” που βλέποιυν την κυβέρνσηση να παραπέει. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από περσι. Ο Σαμαράς είναι στην ίδια κατάσταση με τον ΓΑΠ. Εντάξει με 50% δεξιά και 15% τους φασίστες (ύστερα από 3 μνημόνια) είναι προφανές ότι η αστική τάξη διέρχεται κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης και μεις όλο το χρόνο με το μέρος μας. Επιπλέον η πολυτέλεια μια μάχης διαρκείας δεν υπάρχει όχι μόνο γιατί έχει αλλάξει σύστημα ο αντίπαλος (δεν ενδιαφέρεται για μια μέση λύση) αλλά και γιατί το στρατόπεδό μας εξαντλείται τόσο από τις δυσκολίες της καθημερινής επιβίωσης, όσο και από την επανάληψη μεθόδων πάλης που δοκιμάζονται εδώ και δύο χρόνια χωρίς όμως αποτελέσματα.
Ο χρόνος τελειώνει
Συνήθως οι κινηματικές περίοδοι δεν κρατάνε για άπειρα χρόνια. Από ένα σημείο και πέρα τα καύσιμα τελειώνουν. Η κοινωνική δυναμική δεν είναι ανεξάντλητη. Αυτό μόνο σε ανθρώπους που έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα μπορεί να μην γίνεται κατανοητό. Στην Ιταλία μετά από την κόκκινη διετία 1919-21, ήρθε ο Μουσολίνι, ύστερα από την αποτυχία των απεργιών και των καταλήψεων στα εργοστάσια να φέρουν ένα αποτέλεσμα και την αδυναμία της αριστεράς εκείνης της εποχής να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί για δύο χρόνια να εξαντλείται σε απεργίες και μάζεμα δυνάμεων. Κάποτε πρέπει να προχωρήσεις σε μια αποφασιστική αναμέτρηση. Όταν δεν το κάνεις την κατάλληλη ώρα, τότε υποχωρείς. Χθες είναι νωρίς, αύριο είναι αργά, έλεγε ένας παλιός επαναστάτης. Και όταν έλεγε χθες, εννοούσε 24ώρες, όχι 24 μήνες, ούτε 24 χρόνια. Αυτό έχει επαναληφθεί άπειρες φορές στην ιστορία. Οι άνθρωποι δεν μπορεί να είναι για πάντα στις επάλξεις. Η μη κανονικότητα δεν μπορεί να διαρκεί περισσότερο από μερικούς μήνες. Ήδη ζούμε δυο χρόνια “μακρόχρονου αγώνα”. Πόσο ακόμα μπορεί να αντέξει το κίνημα; Πόσες ευκαιρίες έχουμε ακόμα;
Ακόμα και αυτοί που λένε ότι χρειαζόμαστε τώρα μια γενική απεργία διαρκείας, πιστεύουν ότι έτσι θα βγούμε από το αδιέξοδο. Αλλά μιας και την προτείνουν, δεν πρέπει να πουν τι ακριβώς περιλαμβάνει το μενού. Θα έχει κάποια στιγμή αναμέτρησης; Ή απλώς θα κριθούν όλα στη διάρκεια; Το ερώτημα είναι ουσιαστικό. Υπάρχει τεράστια διαφορά. Αν έχει αναμέτρηση, δηλαδή μια αποφασιστική στιγμή, τότε γιατί αυτή θα έρθει την 5η την 6η ή την 16η μέρα μιας απεργίας και όχι την 1η; Και ειδικά όταν δεν είμαστε στην αρχή (2010) αλλά, δυόμισι χρόνια μετά, στην 25η απεργία. Μήπως θα έχουμε περισσότερο κόσμο τότε; Μήπως με τις πολλές μέρες θα προλάβουμε να χτίσουμε κάτι σαν σοβιέτ, συμβούλια και άρα από κει να έχουμε ένα αντίπαλο δέος, μια κάποια δυαδική εξουσία για να μπορέσουμε να τη διεκδικήσουμε ολόκληρη; Πιστεύει δηλαδή κανείς ότι τέτοια όργανα θα χτιστούν κατά τη διάρκεια μια πολυήμερης απεργίας; Ότι αυτή είναι η προϋπόθεση τους; Θα προλάβουμε; Και πόσες μέρες μας χρειάζονται; 5, 10, 20, 60; Πως το φαντάζονται, αυτοί που σε κάθε γενική απεργία προτείνουν να γίνει διαρκείας, αντί να οργανώσουν ότι θα αντιστοιχούσε σε μια τέτοια μέρα. Ή απλά νομίζουν ότι με μια βδομάδα γενική απεργία θα γίνει επανάσταση. Πουθενά στην ιστορία δεν χτίστηκαν έτσι όργανα δυαδικής εξουσίας. Τέτοια όργανα χτίζονται σε περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης, κατά τη διάρκεια ας πούμε μιας προεπαναστατικής περιόδου, και όχι κατά τη διάρκεια μιας απεργίας διαρκείας. Στη Ρωσία τα σοβιέτ του 1917 δεν είχαμε ένα χρόνο γενική απεργία. Μάλλον δεν έγινε ούτε μια μέρα γενική απεργία και σίγουρα δεν έγιναν 10 έστω και σκόρπιες. Και εν πάση περιπτώσει στις 25 Οκτώβρη χωρίς καμία απεργία, έγινε η επανάσταση. Δύο χρόνια τώρα ζούμε σε μια ανάλογη περίοδο. Όμως δεν έχουμε φτιάξει τέτοια όργανα. Αναλωθήκαμε αλλού, και χάνουμε χρόνο.
Αν τώρα κανείς όλα αυτά τα θεωρεί εκτός θέματος, τότε το μόνο που μας μένει είναι η διάρκεια απλά για να πιεστεί η κυβέρνηση να μην ψηφίσει τα μέτρα. Προφανώς σε αυτή την περίπτωση δεν διεκδικούμε την εξουσία. Απλά πιέζουμε αυτή που υπάρχει. Ή διεκδικούμε να γίνουν εκλογές, γιατί “δεν υπάρχει άλλος τρόπος στη δημοκρατία”. Αυτό πρακτικά σημαίνει να μην ψηφίσουν ορισμένοι βουλευτές. Με αυτή την προσδοκία φανταζόμαστε η εφημερίδα Δρόμος της αριστεράς σε ένα συγκινητικό άρθρο, αυτού του Σαββάτου κάλεσε τους βουλευτές να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να μην πουλήσουν το μέλλον της χώρας. Αυτό μάλιστα είναι μια συγκεκριμένη στοχοθέτηση. Πιστεύει όμως κανείς στα σοβαρά, ότι υπάρχει αυτή η πιθανότητα; Και αν οι βουλευτές δεν μας ακούσουν; Έχουμε επόμενη κίνηση; Προφανώς να συνεχίσουμε μέχρι να πέσει η κυβέρνηση μας προτείνουν τα 18 πρωτοβάθμια σωματεία, παρομοίως και οι οργανώσεις της απεργίας διαρκείας. Σε πραγματικό χρόνο όμως, όσοι έχουν τη στοιχειώδη εμπειρία γνωρίζουν ότι μετά από μια μάχη που στόχο έχει να μην περάσουν τα μέτρα, όταν αυτά ψηφιστούν κανείς δεν έχει όρεξη για συνέχεια εκτός κι αν είναι ο Ζαχαριάδης που μετά τη Βάρκιζα και την παράδοση των όπλων καλούσε σε “αγωνιστική επαγρύπνηση” και τα “όπλα παρά πόδα”.
Για να τελειώνουμε με τις υπεκφυγές, ότι είναι να γίνει με το μνημόνιο Νο3 θα γίνει σήμερα το απόγευμα. Εκεί θα φανούν πόσα απίδια πιάνει ο σάκος. Όλα τα άλλα είναι μια επόμενη κουβέντα. Αν το απόγευμα στο Σύνταγμα και πέριξ μαζευτούν 50 άντε και 100000 και κλαίνε τη μοίρα τους, και μερικοί εκεί φωνάζουν και για απεργία διαρκείας τότε η μάχη έχει χαθεί και έχουμε δεχτεί ακόμα μια συντριπτική ήττα. Όσοι επιχειρήσουν να ελαχιστοποιήσουν το μέγεθός της, αραδιάζοντας μετά τις υποσχέσεις για μητέρες των μαχών, νέες υποσχέσεις για αγώνα μακράς διάρκειας, απλά το κάνουν για να αποποιηθούν τις ευθύνες τους και ταυτόχρονα να μην συζητηθεί τίποτα απολύτως. Το αποτέλεσμα θα είναι η επανάληψη μιας από τα ίδια. Μόνο που τότε θα είναι κυριολεκτικά η τελευταία φορά. Αν προλάβουμε και δεν εγκαταλείψει οριστικά ο “σοφός” λαός, την αριστερά στη μοίρα της, ποντάροντας πλέον σε ύστατες ατομικές λύσεις επιβίωσης ή ακόμα χειρότερα παραδίδοντας την τύχη του σε μεσσίες που δηλώνουν έτοιμοι (ακόμα και με 15%) να αναμορφώσουν εθνικώς τη χώρα επιβάλλοντας ποικιλοτρόπως τον νόμο και την τάξη σε όσους “εισβολείς και θολοκουλτουριάρηδες της γενιάς του πολυτεχνείου την καταστρέφουν εδώ και 38 χρόνια”.
Και αν θέλουμε να έχουμε μια ακόμα ευκαιρία θα πρέπει τουλάχιστον ο θόρυβος της σημερινής μέρας, ακόμα κι αν ψηφίσουν 156 ή 158 βουλευτές τα μέτρα, να τους μείνει αξέχαστος.
Κ. Μαραγκός
ΥΣ: Μέχρι πρότινος μετά από κάθε διαδήλωση διάφοροι παντογνώστες εξηγούσαν πώς μια δράκα βαλτών κουκουλοφόρων σε συνεργασία με τα ΜΑΤ διέλυαν την “μεγαλειώδη ειρηνική συγκέντρωση” και δεν άφηναν τον κόσμο να παραμείνει στο Σύνταγμα και τους δρόμους και να διαδηλώσει ειρηνικά και μαζικά. Τώρα τι έχουν να πουν που δεν έπεσε ούτε μπουκαλάκι νερό; Γιατί μέσα σε μια ώρα και χωρίς δακρυγόνα, ξύλο, μολότοφ και συγκρούσεις δεν έμεινε ψυχή στο Σύνταγμα; Μήπως έχουν καμία ιδέα, οι πάσης φύσεως ινστρούκτουρες των μαζικών και ειρηνικών διαδηλώσεων, να μας διαφωτίσουν;
sort link: http://wp.me/pryYN-1a8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου