Ιταλία: Ένα μέτωπο ενότητας για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ρέντσι

Του Φράνκο Τουριλιάτο 

O Φράνκο Τουριλιάτο, στέλεχος της Sinistra Anticapitalista στην Ιταλία, γράφει για την πολιτική συγκυρία, την κατάσταση της ταξικής πάλης στην Ιταλία και τις προσπάθειες της Αριστεράς και του κινήματος στο δρόμο για το κρίσιμο δημοψήφισμα του Ρέντσι. Ο Τουριλιάτο θα βρίσκεται στη διεθνή συνάντηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που οργανώνει το Rproject στις 4-5-6 Νοέμβρη, και θα είναι ένας από τους ομιλητές στην συζήτηση "Η Ευρώπη σε κρίση"Ο τε­τρα­γω­νι­σμός του κύ­κλου

Η κυ­βέρ­νη­ση του Ματέο Ρέν­τσι έχει ένα σο­βα­ρό πρό­βλη­μα: πρέ­πει να βρει το κα­τάλ­λη­λο μείγ­μα για μια φο­ρο­λο­γι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση που να μη φαί­νε­ται πολύ αντι­λαϊ­κή, να κάνει κά­ποιες πα­ρα­χω­ρή­σεις, όσο ασή­μα­ντες κι αν είναι, να μην αυ­ξή­σει τον ΦΠΑ, να απο­φύ­γει έτσι τις αρ­νη­τι­κές συ­νέ­πειες αυτήν τη στιγ­μή, και ταυ­τό­χρο­να να κα­τα­φέ­ρει να μειώ­σει μα­κρο­πρό­θε­σμα τη φο­ρο­λο­γία των επι­χει­ρή­σε­ων και να συ­νε­χί­σει το έργο της απο­δυ­νά­μω­σης των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας. Ο πο­λι­τι­κός στό­χος είναι κα­θα­ρός: πρό­κει­ται για μια προ­σπά­θεια συ­γκέ­ντρω­σης υπο­στή­ρι­ξης μπρο­στά στο δη­μο­ψή­φι­σμα της 4ης Δε­κεμ­βρί­ου.[1]

Το έργο του Ρέν­τσι είναι πε­ρί­πλο­κο διότι, αν από τη μια μεριά η Κο­μι­σιόν είναι δια­τε­θει­μέ­νη να επι­τρέ­ψει ένα πε­ρι­θώ­ριο ελιγ­μών στην ιτα­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση –δη­λα­δή να επι­τρέ­ψει μια υστέ­ρη­ση των ισο­λο­γι­σμών της τάξης του 2% αντί για 0,5% με­σο­πρό­θε­σμα[2]–, από την άλλη μεριά ο πρό­ε­δρος της Κο­μι­σιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούν­κερ, έρ­χε­ται να υπεν­θυ­μί­σει ότι αυτή η ευ­ε­λι­ξία έχει όρια. Κι από την πλευ­ρά των ευ­ρω­παϊ­κών κυ­βερ­νή­σε­ων δεν υπάρ­χει κα­νέ­να δείγ­μα αλ­λα­γής προ­σα­να­το­λι­σμού: ο δη­μο­σιο­νο­μι­κός κορ­σές πα­ρα­μέ­νει το άλφα και το ωμέγα των πο­λι­τι­κών τους επι­λο­γών. Το πολύ πολύ να γί­νουν κά­ποιες διορ­θω­τι­κές κι­νή­σεις, με­ρι­κού και προ­σω­ρι­νού χα­ρα­κτή­ρα, για κα­τα­στά­σεις ιδιαί­τε­ρα κρί­σι­μες, όπως αυτή που μπο­ρεί να γνω­ρί­σει η Ιτα­λία, δε­δο­μέ­νου ότι η ιτα­λι­κή χερ­σό­νη­σος είναι βα­σι­κό κομ­μά­τι του παζλ της ΕΕ. Σε αυτό το παι­χνί­δι ρόλων, ο απο­κλει­σμός του Ρέν­τσι από τη συ­νά­ντη­ση Μέρ­κελ - Ολάντ [στις 15 Σε­πτέμ­βρη] είναι μάννα εξ ου­ρα­νού, αφού μπο­ρεί να του επι­τρέ­ψει να πα­ρου­σια­στεί ως «η εναλ­λα­κτι­κή», ως εκεί­νος «που ασκεί κρι­τι­κή» στη λι­τό­τη­τα.

Στο με­τα­ξύ, οι τε­χνο­κρά­τες της κυ­βέρ­νη­σης σχε­διά­ζουν νέες πε­ρι­κο­πές στις δη­μό­σιες δα­πά­νες, στην υγεία, στη με­τα­φο­ρά κον­δυ­λί­ων στην πε­ρι­φέ­ρεια. Και δεν τους απα­σχο­λεί το γε­γο­νός ότι οι βί­αιες πε­ρι­κο­πές της τε­λευ­ταί­ας δε­κα­ε­τί­ας πα­ρά­γουν πλέον τα κα­τα­στρο­φι­κά τους απο­τε­λέ­σμα­τα στο επί­πε­δο της πραγ­μα­τι­κής ζωής του πλη­θυ­σμού, ιδιαί­τε­ρα με την εξε­λισ­σό­με­νη κα­τάρ­ρευ­ση του δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος υγεί­ας.

Αντι­θέ­τως, η χρη­μα­το­δό­τη­ση του νέου και ανεύ­θυ­νου πο­λέ­μου στη Λιβύη δεν θε­ω­ρή­θη­κε πρό­βλη­μα.[3]

Αφε­ντι­κά και συν­δι­κα­λι­στι­κές γρα­φειο­κρα­τί­ες

Η δο­λο­φο­νία ενός Αι­γύ­πτιου ερ­γά­τη και συν­δι­κα­λι­στή του ανε­ξάρ­τη­του συν­δι­κά­του USB (Unione sindacale di base - Συν­δι­κα­λι­στι­κή Ομο­σπον­δία Βάσης), στην Πλα­κε­ντία, νότια του Μι­λά­νου, την ώρα που συμ­με­τεί­χε σε απερ­για­κή πι­κε­το­φο­ρία, η ατε­λεί­ω­τη λίστα «τυ­χαί­ων» θα­νά­των εν ώρα ερ­γα­σί­ας, η απί­στευ­τη ιστο­ρία των ερ­γα­ζό­με­νων στη Fiat-Chrysler στη Νά­πο­λη, μελών του ανε­ξάρ­τη­του συν­δι­κά­του Cobas (Comitati di base - Επι­τρο­πές βάσης), που απο­λύ­θη­καν από τον διευ­θύ­νο­ντα σύμ­βου­λο Σέρ­τζιο Μαρ­κιό­νε[4], από­λυ­ση που στη­ρί­ζε­ται ακόμη από την τα­ξι­κή δι­καιο­σύ­νη των αφε­ντι­κών[5], όπως και οι ανα­ρίθ­μη­τες επι­θέ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης στους αγώ­νες των ερ­γα­ζο­μέ­νων, δεί­χνουν την έκτα­ση που έχει ο τα­ξι­κός αγώ­νας. Αυτά είναι πα­ρα­δείγ­μα­τα εν­δει­κτι­κά της βίας που είναι δια­τε­θει­μέ­νοι να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν οι κα­πι­τα­λι­στές και το σύ­στη­μά τους.

Εάν οι με­γά­λες συν­δι­κα­λι­στι­κές ομο­σπον­δί­ες απο­φά­σι­ζαν να ανα­λά­βουν τις ευ­θύ­νες τους σε ό,τι αφορά την υπε­ρά­σπι­ση των δι­καιω­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων, σε ό,τι αφορά τις συν­θή­κες ζωής και ερ­γα­σί­ας, το έργο της κυ­βέρ­νη­σης και της Confindustria [η με­γα­λύ­τε­ρη ιτα­λι­κή ένωση βιο­μη­χά­νων] θα ήταν ξε­κά­θα­ρα πιο δύ­σκο­λο. Αντι­θέ­τως, η υπο­τα­γή και η πα­θη­τι­κό­τη­τα των συν­δι­κα­λι­στι­κών γρα­φειο­κρα­τιών απέ­να­ντι στις επι­λο­γές των αφε­ντι­κών και των αρχών με­τα­τρέ­πουν τις ορ­γα­νώ­σεις αυτές σε απο­φα­σι­στι­κή εφε­δρεία των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων. Αυτό απο­δει­κνύ­ε­ται από την πρό­σφα­τη συμ­φω­νία που υπο­γρά­φη­κε ανά­με­σα στις τρεις με­γά­λες συν­δι­κα­λι­στι­κές ομο­σπον­δί­ες ‒CGIL, CISL και UIL‒ και την Confindustria, με αντι­κεί­με­νο τις ανα­διαρ­θρώ­σεις και τις απο­λύ­σεις. Αντί να προ­σπα­θή­σουν να εμπο­δί­σουν τα μέτρα της συμ­φω­νί­ας, που επι­βα­ρύ­νουν απο­κλει­στι­κά τους ερ­γα­ζό­με­νους, οι τρεις συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες συ­νερ­γά­στη­καν με την ένωση των αφε­ντι­κών για να διευ­κο­λύ­νουν την εφαρ­μο­γή της συμ­φω­νί­ας, με τρόπο τέ­τοιο που να απο­φευ­χθούν οι αγώ­νες και οι κοι­νω­νι­κές συ­γκρού­σεις ...!

Η δε ηγε­σία της FIOM [Federazione italiana operai metallurgici, συν­δι­κά­το με­τάλ­λου συν­δε­δε­μέ­νο με την CGIL, τη με­γα­λύ­τε­ρη συν­δι­κα­λι­στι­κή ομο­σπον­δία της χώρας] –ιδιαί­τε­ρα μετά τη συμ­φω­νία με τη Σου­ζά­να Κα­μού­σο [γε­νι­κή γραμ­μα­τέα της CGIL][6]–, δεν δεί­χνει πια πρό­θε­ση για κατά μέ­τω­πο κοι­νω­νι­κή σύ­γκρου­ση (παρά μόνο στα τη­λε­ο­πτι­κά πα­ρά­θυ­ρα). Κι αυτό παρά το γε­γο­νός ότι τα συν­δι­κά­τα θα έχουν να αντι­με­τω­πί­σουν τη Federmeccanica [την ένωση των επι­χει­ρη­μα­τιών στη μη­χα­νουρ­γία], η οποία εξέ­φρα­σε την πρό­θε­σή της να αφαι­ρέ­σει κάθε πε­ριε­χό­με­νο από την εθνι­κή συλ­λο­γι­κή σύμ­βα­ση ερ­γα­σί­ας. Για να μη μι­λή­σου­με για τους ερ­γα­ζό­με­νους στον δη­μό­σιο τομέα, που οι μι­σθοί τους είναι πα­γω­μέ­νοι τα τε­λευ­ταία 6 χρό­νια[7] και στην πλάτη των οποί­ων ετοι­μά­ζε­ται η κυ­βέρ­νη­ση να εξοι­κο­νο­μή­σει χρή­μα­τα χωρίς τα συν­δι­κά­τα ούτε καν να επι­χει­ρούν να κι­νη­το­ποι­η­θούν.

Δεν θα πάμε πολύ μα­κριά αν πα­ραι­τη­θού­με από τη μάχη ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα και από την αντί­στα­ση στα δόγ­μα­τα και τους εκ­βια­σμούς της κα­πι­τα­λι­στι­κής αγο­ράς. Αυτό είναι το πλαί­σιο στο οποίο θα πρέ­πει να εγ­γρα­φεί η δη­μο­κρα­τι­κή μάχη για το Όχι στο δη­μο­ψή­φι­σμα για τον νόμο Ρέν­τσι-Μπό­σκι [η Έλενα Μπό­σκι είναι υπουρ­γός Συ­νταγ­μα­τι­κών Με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων]. Θα πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί προ­έ­κτα­ση των αγώ­νων για τις κοι­νω­νι­κές πα­ρο­χές και τις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις. Γιατί θα είναι δύ­σκο­λο να κερ­δη­θεί η θε­σμι­κή μάχη χωρίς μια ερ­γα­τι­κή και κοι­νω­νι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση που να επι­διώ­κει την πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία και να στέ­κε­ται εμπό­διο στις επι­θέ­σεις της αστι­κής τάξης πριν και μετά την ψη­φο­φο­ρία.

Είναι ανα­γκαία μια κι­νη­το­ποί­η­ση ενω­τι­κή και πλου­ρα­λι­στι­κή

Υπο­στη­ρί­ζου­με από το κα­λο­καί­ρι την ανά­γκη μιας κι­νη­το­ποί­η­σης ενω­τι­κής και πλου­ρα­λι­στι­κής για να πούμε Όχι στο δη­μο­ψή­φι­σμα, για να απο­κρού­σου­με τη φο­ρο­λο­γι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση του Ρέν­τσι, για να υπε­ρα­σπι­στού­με την ερ­γα­σία και τις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις. Αυτή η κι­νη­το­ποί­η­ση πρέ­πει να στη­ρι­χθεί, να ορ­γα­νω­θεί και να σχε­δια­στεί από όλες τις συ­νι­στώ­σες του κι­νή­μα­τος, από τις επι­τρο­πές για το δη­μο­ψή­φι­σμα, από τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, τα συν­δι­κά­τα και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα. Είναι αλή­θεια ότι η κα­θε­μία από τις συ­νι­στώ­σες θα πρέ­πει να μπο­ρεί να κυ­κλο­φο­ρεί ελεύ­θε­ρα τις προ­τά­σεις της, θα πρέ­πει όμως και να κα­τε­βού­με όλοι μαζί στο δρόμο, χωρίς σε­χτα­ρι­σμούς και δια­γκω­νι­σμούς. Μόνο έτσι μπο­ρού­με να ελ­πί­ζου­με να αλ­λά­ξου­με τους συ­σχε­τι­σμούς και να δη­μιουρ­γή­σου­με ένα αξιό­πι­στο ση­μείο ανα­φο­ράς, όχι μόνο για το σύ­νο­λο των ερ­γα­ζο­μέ­νων αλλά για τον κα­θέ­να, με σκοπό να ενι­σχύ­σου­με την αυ­το­πε­ποί­θη­ση στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις που θα ακο­λου­θή­σουν.

Τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες έγι­ναν συ­ζη­τή­σεις με­τα­ξύ των σω­μα­τεί­ων βάσης και των τα­ξι­κών κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, προ­κει­μέ­νου να πάμε σε ένα φθι­νό­πω­ρο αγώ­νων ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές της κυ­βέρ­νη­σης και των αφε­ντι­κών. Συ­ζη­τή­θη­κε ακόμη και η ορ­γά­νω­ση μιας γε­νι­κής απερ­γί­ας και μιας με­γά­λης πα­νε­θνι­κής πο­ρεί­ας στη Ρώμη. Γνω­ρί­ζου­με ότι αυτό δεν είναι εύ­κο­λο, δε­δο­μέ­νων των συ­σχε­τι­σμών, και γι’ αυτόν το λόγο θα πρέ­πει όσοι συμ­με­τά­σχουν στην κι­νη­το­ποί­η­ση να δώ­σουν τη με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή ση­μα­σία στην ενω­τι­κή δου­λειά.

Ωστό­σο, εί­μα­στε ακόμα αρ­κε­τά μα­κριά από αυτόν το στόχο. Προς το παρόν έχου­με προ­γραμ­μα­τί­σει μια οχτά­ω­ρη γε­νι­κή απερ­γία στις 21 Οκτώ­βρη, στην οποία καλεί το ανε­ξάρ­τη­το συν­δι­κά­το USB, με αρ­κε­τά γε­νι­κά αι­τή­μα­τα. Επί­σης, έχου­με προ­γραμ­μα­τί­σει μια πα­νε­θνι­κή πο­ρεία στις 22 Οκτώ­βρη, στην οποία καλεί μια σειρά ορ­γα­νώ­σε­ων με το όνομα «Συ­ντο­νι­σμός για ένα κοι­νω­νι­κό Όχι στη θε­σμι­κή αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση» ή «NO Renzi Day». Η Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά (Sinistra anticapitalista) συμ­με­τέ­χει σε αυτόν το συ­ντο­νι­σμό και υπο­στη­ρί­ζου­με τη με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή διεύ­ρυν­σή του. Πα­ράλ­λη­λα, το ανε­ξάρ­τη­το συν­δι­κά­το CUB και διά­φο­ρες άλλες συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις βάσης κα­λούν σε μια οκτά­ω­ρη γε­νι­κή απερ­γία με βάση μια πλατ­φόρ­μα πα­ρό­μοια με της USB, αλλά με δια­φο­ρε­τι­κή ημε­ρο­μη­νία, στις 4 Νο­έμ­βρη. Το πρό­βλη­μα γί­νε­ται εμ­φα­νές στην πε­ρί­πτω­ση αυτήν.

Έχου­με γρά­ψει και έχου­με πει επα­νει­λημ­μέ­νως ότι στη­ρί­ζου­με όλες τις απερ­γί­ες και κάθε εί­δους κι­νη­το­ποί­η­ση. Όμως, μέσα σε αυτή την κα­τά­στα­ση θα πρέ­πει να υπεν­θυ­μί­σου­με κάτι κοι­νό­το­πο, ότι είναι πολύ δύ­σκο­λο για τους ερ­γα­ζό­με­νους να πά­ρουν μέρος σε μια απερ­γία, και είναι εξί­σου δύ­σκο­λο μία και μόνη συν­δι­κα­λι­στι­κή δύ­να­μη να βάλει τα θε­μέ­λια για την επι­τυ­χία του κι­νή­μα­τος. Με άλλα λόγια, ένας ερ­γα­ζό­με­νος που έχει πει­στεί για την ανα­γκαιό­τη­τα να αλ­λά­ξουν οι συ­σχε­τι­σμοί μέσα από μια απερ­γία ανα­γκά­ζε­ται να επι­λέ­ξει ποια μέρα να αγω­νι­στεί.

Νο­μί­ζου­με ότι αξί­ζει κάτι κα­λύ­τε­ρο στους ερ­γα­ζό­με­νους της χώρας μας. Και δεν εί­μα­στε βέ­βαιοι ότι έγι­ναν από τα σω­μα­τεία βάσης όλες οι ανα­γκαί­ες προ­σπά­θειες για να υπάρ­ξει σύ­γκλι­ση σε μια ενω­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση. Πόσο μάλ­λον που οι ορ­γα­νώ­σεις αυτές είχαν απο­συρ­θεί από τις συ­γκε­κρι­μέ­νες ενω­τι­κές δρά­σεις τα προη­γού­με­να χρό­νια.

Μια ενω­τι­κή προ­σπά­θεια για την προ­ε­τοι­μα­σία της απερ­γί­ας, κοι­νές συ­νε­λεύ­σεις, κοι­νές επι­τρο­πές αγώνα στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας, αυτά τα πράγ­μα­τα είναι πιο ανα­γκαία παρά ποτέ. Αυτά τα ερ­γα­λεία αγώνα δεν πρέ­πει να στο­χεύ­ουν στην επι­βε­βαί­ω­ση μιας θέσης ή στην ανά­δει­ξη μιας συν­δι­κα­λι­στι­κής ομά­δας, αλλά πρέ­πει να χρη­σι­μεύ­σουν για την οι­κο­δό­μη­ση μιας ενω­τι­κής δυ­να­μι­κής, με σκοπό να μπουν στον αγώνα με­γά­λα τμή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων κι εκεί­νων που συν­δέ­ο­νται με τις τρεις συν­δι­κα­λι­στι­κές συ­νο­μο­σπον­δί­ες, και ιδιαί­τε­ρα με την CGIL, κάτι που θα έφερ­νε σε δύ­σκο­λη θέση τις γρα­φειο­κρα­τι­κές τους ηγε­σί­ες.

Δεν αξί­ζει στην τάξη των ερ­γα­ζο­μέ­νων κάτι κα­λύ­τε­ρο από την πλευ­ρά των σω­μα­τεί­ων βάσης, από το να ανα­γκά­ζο­νται να πα­ρα­κο­λου­θούν συ­νε­χείς δια­σπά­σεις; Γιατί να μην μπο­ρού­με να πε­τύ­χου­με και στη χώρα μας την ενό­τη­τα στη δράση που μπό­ρε­σαν να δη­μιουρ­γή­σουν τα γαλ­λι­κά συν­δι­κά­τα στα κι­νή­μα­τα των τε­λευ­ταί­ων μηνών;

Αν και φο­βό­μα­στε ότι οι επό­με­νες απερ­γί­ες θα συ­νε­χί­σουν να χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται από την πο­λυ­διά­σπα­ση που κυ­ριάρ­χη­σε και στο πα­ρελ­θόν, κα­λού­με τις ηγε­σί­ες των ορ­γα­νώ­σε­ων για τις οποί­ες μι­λή­σα­με να κά­νουν τα πάντα για να βγού­με από το ση­με­ρι­νό αδιέ­ξο­δο. Κα­λού­με τους συ­ντρό­φους που είναι ορ­γα­νω­μέ­νοι στα διά­φο­ρα συν­δι­κά­τα να κά­νουν ό,τι μπο­ρούν για να βά­λουν στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη μια ενω­τι­κή δυ­να­μι­κή τόσο στέ­ρεα που να μπο­ρεί να κάνει αξιό­πι­στο και συ­γκε­κρι­μέ­νο το κά­λε­σμα στην απερ­γία και να αρ­χί­σει έτσι να αλ­λά­ζει τους συ­σχε­τι­σμούς στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας. Το δια­κύ­βευ­μα του φθι­νο­πώ­ρου είναι πολύ ση­μα­ντι­κό και πρέ­πει να πι­στέ­ψου­με στη δυ­να­τό­τη­τα οι ερ­γα­ζό­με­νοι να ση­κώ­σουν κε­φά­λι.

[1] Το δη­μο­ψή­φι­σμα της 4ης Δε­κεμ­βρί­ου αφορά ένα σχέ­διο νόμου με­ταρ­ρύθ­μι­σης του κοι­νο­βου­λί­ου (ο νόμος αυτός συχνά ανα­φέ­ρε­ται ως με­ταρ­ρύθ­μι­ση Ρέν­τσι-Μπό­σκι, τα ονό­μα­τα του προ­έ­δρου του Υπουρ­γι­κού Συμ­βου­λί­ου και του υπουρ­γού των σχέ­σε­ων με το κοι­νο­βού­λιο). Πε­ρι­λαμ­βά­νει τη μεί­ω­ση κατά 2/3 των γε­ρου­σια­στών, των οποί­ων τα πε­ρι­θώ­ρια να νο­μο­θε­τούν θα μειω­θούν σε με­γά­λο βαθμό, οι οποί­οι δεν θα μπο­ρούν πια να δώ­σουν ή να απο­σύ­ρουν την ψήφο εμπι­στο­σύ­νης στην κυ­βέρ­νη­ση και οι οποί­οι δεν θα εκλέ­γο­νται πια αλλά θα ορί­ζο­νται. Η Βουλή θα μπο­ρεί να νο­μο­θε­τεί πιο γρή­γο­ρα και με απλο­ποι­η­μέ­νες δια­δι­κα­σί­ες, χωρίς ο νόμος να περ­νά­ει από τη Γε­ρου­σία. Εδώ θα πρέ­πει επί­σης να ση­μειώ­σου­με ότι η εκλο­γι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση που άρ­χι­σε να ισχύ­ει πρό­σφα­τα για τη Βουλή προ­βλέ­πει ένα σύ­στη­μα που δίνει –σε δύο γύ­ρους αν χρεια­στεί– την από­λυ­τη πλειο­ψη­φία των βου­λευ­τών (55%) στο κόμμα που βγαί­νει πρώτο στις εκλο­γές. Η με­ταρ­ρύθ­μι­ση του κοι­νο­βου­λί­ου θα κα­ταρ­γή­σει επί­σης το Εθνι­κό Συμ­βού­λιο Οι­κο­νο­μί­ας και Ερ­γα­σί­ας (CNEL). Πρό­κει­ται για ένα συμ­βου­λευ­τι­κό όρ­γα­νο του κοι­νο­βου­λί­ου που απο­τε­λεί­ται από ει­δι­κούς και αντι­προ­σώ­πους των πα­ρα­γω­γι­κών το­μέ­ων, το οποίο παίρ­νει μέρος στο σχε­δια­σμό νόμων στο οι­κο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό πεδίο. Η εξου­σία των Πε­ρι­φε­ρειών πε­ριο­ρί­ζε­ται και αυτή. Ο επι­κε­φα­λής της κυ­βέρ­νη­σης, ο Ρέν­τσι, έχει στοι­χη­μα­τί­σει πολλά σε αυτό το δη­μο­ψή­φι­σμα και το έχει με­τα­τρέ­ψει de facto σε δη­μο­ψή­φι­σμα υπέρ ή κατά της κυ­βέρ­νη­σης και των με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ών της συ­νο­λι­κά. Το σχέ­διο νόμου βρί­σκε­ται στοhttp://​www.​camera.​it/.

[2] Πρό­κει­ται για την ευ­ρω­παϊ­κή Συν­θή­κη για τη Στα­θε­ρό­τη­τα, τον Συ­ντο­νι­σμό και τη Δια­κυ­βέρ­νη­ση, που τέ­θη­κε σε ισχύ τον Ια­νουά­ριο του 2013 και επι­βάλ­λει «με­σο­πρό­θε­σμα» τον λε­γό­με­νο «χρυσό κα­νό­να» για τα μέλη της ΕΕ, εκτός από τη Δη­μο­κρα­τία της Τσε­χί­ας και την Κρο­α­τία. Πρό­κει­ται για τον ορι­σμό του ύψους του δο­μι­κού χρέ­ους (το έλ­λειμ­μα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού προ­σαρ­μο­σμέ­νο στις συ­γκυ­ρια­κές αλ­λα­γές) στο 0,5% το μέ­γι­στο, και στο 1% σε εξαι­ρε­τι­κές πε­ρι­στά­σεις ή στην πε­ρί­πτω­ση που το δη­μό­σιο χρέος είναι κάτω από 60% του ΑΕΠ. Η μη τή­ρη­ση της συν­θή­κης συ­νε­πά­γε­ται τη λήψη οι­κο­νο­μι­κών μέ­τρων απέ­να­ντι στο αντί­στοι­χο κρά­τος.

[3] «Η Ιτα­λία κάνει από­βα­ση στη Λιβύη με ένα νο­σο­κο­μείο εκ­στρα­τεί­ας, 235 αλε­ξι­πτω­τι­στές, ένα πο­λε­μι­κό πλοίο, ένα σκά­φος ενα­έ­ριων με­τα­φο­ρών και κα­τα­σκο­πευ­τι­κά drones [...]. Μια αν­θρω­πι­στι­κή απο­στο­λή στη Μισ­ρά­τα [δη­λώ­νει] η υπουρ­γός Άμυ­νας Ρο­μπέρ­τα Πι­νό­τι», δια­βά­ζου­με στην κα­θη­με­ρι­νή εφη­με­ρί­δα IlGiornale της 14ης Σε­πτεμ­βρί­ου 2016.

[4] Ο Σέρ­τζιο Μαρ­κιό­νε είναι επί­σης μέλος του διοι­κη­τι­κού συμ­βου­λί­ου της τρά­πε­ζας UBS.

[5] Το δι­κα­στή­ριο της Νά­πο­λης απο­φά­σι­σε πρό­σφα­τα την επα­να­πρό­σλη­ψη των πέντε ερ­γα­ζο­μέ­νων της Fiat-Chrysler, που είχαν απο­λυ­θεί τον Ιού­νιο του 2014 γιατί είχαν σκη­νο­θε­τή­σει μπρο­στά στο ερ­γο­στά­σιο το κρέ­μα­σμα μιας κού­κλας που συμ­βό­λι­ζε τον διευ­θύ­νο­ντα σύμ­βου­λο Μαρ­κιό­νε. Με τον τρόπο αυτόν, το δι­κα­στή­ριο της Νά­πο­λης ακύ­ρω­σε δύο προη­γού­με­νες δι­κα­στι­κές απο­φά­σεις που είχαν κρί­νει νό­μι­μες τις απο­λύ­σεις. Ο δή­μαρ­χος της Νά­πο­λης πήρε θέση υπέρ της τε­λευ­ταί­ας αυτής από­φα­σης (βλ. La Repubblica, 27 Σε­πτέμ­βρη 2016).

[6] Η ηγε­σία της FIOM και ο γε­νι­κός της γραμ­μα­τέ­ας Μα­ου­ρί­τσιο Λα­ντί­νι απο­κα­τέ­στη­σαν τις σχέ­σεις με τη συν­δι­κα­λι­στι­κή ομο­σπον­δία CGIL και τη γε­νι­κή της γραμ­μα­τέα Σου­ζά­να Κα­μού­σο στα τέλη του 2015, ύστε­ρα από ενά­μι­ση χρόνο τε­τα­μέ­νων σχέ­σε­ων με­τα­ξύ των δύο ηγε­σιών. Οι εντά­σεις αυτές προ­έ­κυ­ψαν μετά την υπο­γρα­φή από τις τρεις με­γά­λες κε­ντρι­κές ομο­σπον­δί­ες ‒CGIL, CISL, UIL‒ μιας εθνι­κής συμ­φω­νί­ας με τα αφε­ντι­κά που θέτει ένα νέο πλαί­σιο για τις συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις και δένει τα χέρια των συν­δι­κα­λι­στι­κών αντι­πο­λι­τεύ­σε­ων. Με τη συμ­φω­νία αυτή φαί­νε­ται να βο­λεύ­ε­ται σή­με­ρα ο γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας της FIOM, αφού πρώτα πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σε το ένα μετά το άλλο τα σω­μα­τεία που ήταν αντί­θε­τα σε αυτά τα μέτρα.

[7] Αυτό αντι­στοι­χεί σε μεί­ω­ση της αγο­ρα­στι­κής δύ­να­μης πε­ρισ­σό­τε­ρο από 8,5% μέσα σε έξι χρό­νια.



Τη με­τά­φρα­ση έκανε ο Σω­τή­ρης Σια­μαν­δού­ρας