Ένας ακροδεξιός ρόνιν στην αυλή του βασιλιά Τσίπρα

Γιάννης Νικολόπουλος 

Το θέμα δεν είναι του Πολύδωρα - αυτός ανταποκρίθηκε σε μια πρόσκληση.
Η πρώτη μου αντί­δρα­ση όταν πλη­ρο­φο­ρή­θη­κα την κυ­βερ­νη­τι­κή πρό­τα­ση στο πρό­σω­πο του Βύ­ρω­να Πο­λύ­δω­ρα για την προ­ε­δρία του ΕΣΡ ήταν να κοι­τά­ξω καλά - καλά το ημε­ρο­λό­γιο, καθώς αι­σθάν­θη­κα ότι τα­ξί­δε­ψα στον χρόνο και βρέ­θη­κα στην Πρω­τα­πρι­λιά του 2017 - μόνο ως σάπιο, αστό­χα­στο, γε­λοίο πρω­τα­πρι­λιά­τι­κο αστείο μπο­ρεί να χα­ρα­κτη­ρι­στεί μια τέ­τοια επι­λο­γή, και μά­λι­στα από μια κυ­βέρ­νη­ση που ασελ­γεί κα­θη­με­ρι­νά πάνω στην ιδε­ο­λο­γία, το όνομα και το... ηθικό πλε­ο­νέ­κτη­μα της Αρι­στε­ράς (αλλά όπως έχου­με ξα­να­γρά­ψει, η Αρι­στε­ρά δεν κα­τοι­κεί πια στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στο Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου).

Οι δεύ­τε­ρες σκέ­ψεις, άνοι­ξαν άλλες οδούς στο­χα­σμού. Η κυ­βερ­νη­τι­κή παρέα στο Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου και ει­δι­κό­τε­ρα η τριαν­δρία Τσί­πρα - Βού­τση - Παππά γνω­ρί­ζει ήδη και κάπου το έχει πάρει από­φα­ση ότι σύ­ντο­μα θα πε­ρά­σει στο πο­λι­τι­κό και κυ­βερ­νη­τι­κό τα­μείο ανερ­γί­ας και ψά­χνει απε­γνω­σμέ­να και από τώρα για μια δια­φο­ρε­τι­κή απα­σχό­λη­ση. Σε αυτό το πλαί­σιο έχουν ζη­λέ­ψει τη δόξα τη­λε­ο­πτι­κών εκ­πο­μπών όπως η «Ελ­λη­νο­φρέ­νεια» ή το «Ό,τι­Να­Ναι»- με άλλα λόγια κά­νουν ότι μπο­ρούν για να μπουν στο τη­λε­ο­πτι­κό κάδρο μιας κα­θη­με­ρι­νής σά­τι­ρας ή γε­λοιο­ποί­η­σης και ευ­τε­λι­σμού των πραγ­μά­των και των κα­τα­στά­σε­ων, ανά­λο­γα από ποια σκο­πιά το βλέ­πει κα­νείς.



Υπάρ­χει και... τρί­τος δρό­μος ανά­λυ­σης του φαι­νο­μέ­νου - ο πα­νι­κός, που είναι ο χει­ρό­τε­ρος σύμ­βου­λος ει­δι­κά για όσους, όπως είχα γρά­ψει σε ένα κεί­με­νο την πε­ρα­σμέ­νη άνοι­ξη, δο­ξά­στη­καν πρό­σκαι­ρα κρυ­πτό­με­νοι πίσω από Ιν­στι­τού­τα Φλω­ρε­ντί­ας και διά­τρη­τες δια­γω­νι­στι­κές δια­δι­κα­σί­ες και σή­με­ρα γε­λοιο­ποιού­νται εμ­φα­νι­ζό­με­νοι στο φως της αντι­συ­νταγ­μα­τι­κό­τη­τας, της εσκεμ­μέ­νης προ­χει­ρό­τη­τας, των με­θο­δεύ­σε­ων και της αθλιό­τη­τας των πο­λι­τι­κών και νο­μο­θε­τι­κών τους επι­λο­γών, στο θέμα (και) των τη­λε­ο­πτι­κών αδειών.



Ο Βύρων Πο­λύ­δω­ρας έχει την ευ­χέ­ρεια ως... αρ­χαιο­λά­τρης της κα­κιάς ώρας και επι­πέ­δου Σπύ­ρου - Άδωνη Γε­ωρ­γιά­δη να ανα­λύ­σει στον πρω­θυ­πουρ­γό επί μα­κρόν την ετυ­μο­λο­γία και την προ­έ­λευ­ση του πα­νι­κού - την κα­τά­στα­ση τρό­μου και σύγ­χυ­σης που έσπερ­νε ο αυλός του σά­τυ­ρου Πάνα στους ένο­πλους εχθρούς και τους αντι­πά­λους των Αρ­κά­δων, τον τόπο γέν­νη­σης και πε­ρι­πλά­νη­σης του τρα­γό­μορ­φου θεού.



Ο Πο­λύ­δω­ρας γνω­ρί­ζει καλά την ψυ­χο­λο­γι­κή και σω­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση του πα­νι­κού - λόγω εντο­πιό­τη­τας και λόγω πρό­τε­ρου υπουρ­γι­κού βίου. Λόγω εντο­πιό­τη­τας, επει­δή κα­τά­γε­ται από τα Πε­τρά­λω­να, στα σύ­νο­ρα της Αρ­κα­δί­ας με την Ηλεία, εκεί έξω από τη Φι­γα­λεία, τη Ζούρ­τσα στην ντο­πιο­λα­λιά.



Και λόγω πρό­τε­ρου υπουρ­γι­κού βίου, καθώς, ως υπουρ­γός Δη­μό­σιας Τάξης το τρα­γι­κό κα­λο­καί­ρι του 2007, έσπει­ρε ο ίδιος τον πα­νι­κό, τη σύγ­χυ­ση και την οργή στους ντό­πιους Ηλεί­ους και Αρ­κά­δες που είδαν τις πε­ριου­σί­ες, τα σπί­τια, τα χω­ρά­φια και 64 συ­μπα­τριώ­τες τους να λα­μπα­διά­ζουν και να με­τα­τρέ­πο­νται σε στά­χτη και κάρ­βου­νο, επει­δή, με­τα­ξύ άλλων, ο υπουρ­γός απέ­δω­σε στον... στρα­τη­γό άνεμο τη συμ­φο­ρά και όχι στα πολλά ασυγ­χώ­ρη­τα, αν­θρώ­πι­να λάθη, τις κρα­τι­κές πα­ρα­λεί­ψεις και κα­θυ­στε­ρή­σεις, τη δική του ολο­φά­νε­ρη ανε­πάρ­κεια και διοι­κη­τι­κή ανι­κα­νό­τη­τα, που έγι­ναν τρο­χο­πέ­δη στην έγκαι­ρη ανά­σχε­ση της πύ­ρι­νης λαί­λα­πας και τον τερ­μα­τι­σμό της κα­τα­στρο­φής.



Την ίδια πε­ρί­που πε­ρί­ο­δο, συ­γκε­κρι­μέ­να το 2003, ο Πο­λύ­δω­ρας, που πριν από λίγα χρό­νια θε­ω­ρού­σε ότι η ΝΔ θα έπρε­πε να εξε­τά­σει το εν­δε­χό­με­νο συ­νερ­γα­σί­ας της με τη να­ζι­στι­κή Χρυσή Αυγή - δεύ­τε­ρος μετά από δύο δε­κα­ε­τί­ες που έθετε ανοι­κτά αυτό το θέμα, μετά τον Γιώρ­γο Κα­ρα­τζα­φέ­ρη [«να έρ­θουν και τα παι­διά της Χρυ­σής Αυγής να πά­ρουν ένα υφυ­πουρ­γείο» (1991)] - προ­λό­γι­ζε τον βρε­τα­νό ψευ­δοϊ­στο­ρι­κό θαυ­μα­στή του Χί­τλερ, Ντέι­βιντ Ίρ­βινγκ σε εκ­δή­λω­ση στο Πο­λε­μι­κό Μου­σείο, χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντας τον, «μύστη της αλή­θειας» και μι­λώ­ντας «με θαυ­μα­σμό για το ιστο­ρι­κό του έργο». Ο Ίρ­βινγκ ως γνω­στόν ήταν αρ­νη­τής του Ολο­καυ­τώ­μα­τος και είχε κα­τα­δι­κα­στεί στην Αυ­στρία σε πο­λυ­ε­τή φυ­λά­κι­ση ακρι­βώς επει­δή δεν θε­ω­ρού­σε ότι συ­ντε­λέ­στη­κε ποτέ η μα­ζι­κή εξό­ντω­ση των Εβραί­ων και των άλλων «υπαν­θρώ­πων». Βέ­βαια, μετά από κά­ποια χρό­νια, ο Πο­λύ­δω­ρας είχε δη­λώ­σει με­τα­νιω­μέ­νος και ότι στην εκ­δή­λω­ση στο Πο­λε­μι­κό Μου­σείο «με είχαν πα­ρα­σύ­ρει κά­ποιοι φίλοι μου», χωρίς να προσ­διο­ρί­σει πως είναι δυ­να­τό να... πα­ρα­σύ­ρε­ται ένας πο­λι­τι­κός σε τέ­τοιες εκ­δη­λώ­σεις και να δη­λώ­νει «θαυ­μα­στής ενός μύστη» των να­ζι­στι­κών δια­στρε­βλώ­σε­ων και των φαιών, επι­κίν­δυ­νων ψε­μά­των.



Η πε­ρι­βό­η­τη πια υπό­θε­ση «ζαρ­ντι­νιέ­ρα» είναι ίσως πιο γνω­στή στην νε­ο­λαία και όσους έχουν υπο­στεί την αστυ­νο­μι­κή βία και αυ­θαι­ρε­σία. Λι­γό­τε­ρο γνω­στή, μιας και έχουν πε­ρά­σει πε­ρί­που 25 χρό­νια είναι η θη­τεία του ως υπουρ­γού Τύπου και κυ­βερ­νη­τι­κού εκ­προ­σώ­που, στην κυ­βέρ­νη­ση του Κων­στα­ντί­νου Μη­τσο­τά­κη, εκεί στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 1990, όταν ξε­κί­νη­σε, με­τα­ξύ άλλων, και η με­γά­λη εκ­κρε­μής υπό­θε­ση των υπο­τί­θε­ται ορι­στι­κών αδειών στα τη­λε­ο­πτι­κά κα­νά­λια.



Αλή­θεια, δεν θα ήταν προ­τι­μό­τε­ρο ο Πο­λύ­δω­ρας να δώσει εξη­γή­σεις και για εκεί­νη την υπουρ­γι­κή του θη­τεία, όταν ξε­κί­νη­σε και η οι­κο­δό­μη­ση του τρι­γώ­νου της δια­πλο­κής (κυ­βερ­νή­σεις - τρά­πε­ζες - κα­νά­λια), για το οποίο κατά τα άλλα τώρα υπο­τί­θε­ται ότι έρ­χε­ται να συν­δρά­μει στην κα­τα­πο­λέ­μη­ση του;



Κα­τα­ψη­φί­ζο­ντας το 2013 τον ΕΝΦΙΑ, (τον οποίο σή­με­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επαυ­ξά­νει...) χει­ρο­κρο­τού­με­νος μά­λι­στα από τους βου­λευ­τές των ΑΝΕΛ και ορι­σμέ­νους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δια­γρά­φη­κε από τη ΝΔ του Αντώ­νη Σα­μα­ρά και έμει­νε για αρ­κε­τό διά­στη­μα χωρίς κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή πα­ρου­σία - ένας ακρο­δε­ξιός ρόνιν χωρίς πο­λι­τι­κή στέγη και «αφέ­ντη». Στη με­σαιω­νι­κή Ια­πω­νία, ρόνιν ονο­μά­ζο­νταν οι σα­μου­ράι που έπε­φταν σε δυ­σμέ­νεια, λόγω βα­ρύ­τα­των σφαλ­μά­των τους, και εξο­ρί­ζο­νταν από τη γη του αφέ­ντη τους, έχο­ντας ελά­χι­στες επι­λο­γές επι­βί­ω­σης και μόνο μια προ­φα­νή οδό λύ­τρω­σης, την τέ­λε­ση του σέ­που­κου (αυτό που στην Ελ­λά­δα ξέ­ρου­με ως χα­ρα­κί­ρι), ώστε να απο­κα­τα­στα­θεί κατ’ ελά­χι­στον η τιμή τους και η τιμή της οι­κο­γέ­νειας τους.



Το γράφω αυτό, καθώς ο Πο­λύ­δω­ρας είχε κάνει τον κόπο στα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του 1980, να με­τα­φρά­σει στα ελ­λη­νι­κά τον κώ­δι­κα τιμής των Σα­μου­ράι, το Μπου­σί­ντο, σε επι­μέ­λεια του με­γά­λου ιά­πω­να στο­χα­στή, Ινάζο Νι­τό­μπε.



Βέ­βαια, υπάρ­χει από­στα­ση με­τα­ξύ μιας με­τά­φρα­σης και ενός τρό­που ζωής, ενί­ο­τε δεν υπάρ­χει καμιά σχέση - όπως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει σχέση με την Αρι­στε­ρά, έτσι και ο Πο­λύ­δω­ρας δεν έχει σχέση με... κώ­δι­κες Σα­μου­ράι και αι­σθή­μα­τα ντρο­πής και τιμής, μετά από «ζαρ­ντι­νιέ­ρες», «στρα­τη­γούς ανέ­μους» και «συ­νερ­γα­σί­ες με τη Χρυσή Αυγή». Αν είχε δεν θα επα­νεμ­φα­νι­ζό­ταν από τα αζή­τη­τα της πο­λι­τι­κής σκη­νής και ιστο­ρί­ας, δη­λώ­νο­ντας δια­θέ­σι­μος στο προ­σκλη­τή­ριο Τσί­πρα, προ­κει­μέ­νου να δια­σω­θεί όπως - όπως πρώτα η υπουρ­γία του Διό­σκου­ρου του, Νίκου Παππά και κα­τό­πιν η όποια νέα, νο­μο­θε­τι­κή τους πρω­το­βου­λία για το τι μέλ­λει γε­νέ­σθαι με τα ιδιω­τι­κά κα­νά­λια.



Το θέμα όμως δεν είναι του Πο­λύ­δω­ρα - αυτός αντα­πο­κρί­θη­κε σε μια πρό­σκλη­ση. Το θέμα, το πρό­βλη­μα και ο κα­τή­φο­ρος στη γε­λοιό­τη­τα και τη γε­λοιο­ποί­η­ση, το βα­ρέ­λι χωρίς πάτο στον αυ­το­ε­ξευ­τε­λι­σμό και το γκρο­τέ­σκο, ανή­κει και προ­κύ­πτει εξο­λο­κλή­ρου από τον... βα­σι­λιά Τσί­πρα και την πρω­θυ­πουρ­γι­κή αυλή του, συ­μπα­ρα­σύ­ρο­ντας φυ­σι­κά και χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντας ανα­πό­φευ­κτα ολό­κλη­ρη την κυ­βέρ­νη­ση, τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και όλη την Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή του Ομάδα.



Με ανυ­πο­μο­νη­σία πε­ρι­μέ­νου­με το επό­με­νο... επει­σό­διο της τόσο υπέ­ρο­χα καλτ σα­τυ­ρι­κής (από τον σά­τυ­ρο Πάνα...) εκ­πο­μπής που ανε­βά­ζει το Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου σε σκη­νο­θε­σία Αλέξη Τσί­πρα και σε­νά­ριο Νίκου Βού­τση και Νίκου Παππά - κρίμα να μην υπο­γρά­φουν και τα επι­θε­ω­ρη­σια­κά νού­με­ρα του Μάρ­κου Σε­φερ­λή (ή μήπως για αυτόν δου­λεύ­ουν κρυφά;).

Rproject | Resist | Reclaim | Revolt